Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę książkę stajemy się cieniem 62-letniego Shingo, który prowadzi nas przez kalejdoskop psychologicznych przemyśleń, pokazuje jaką wartość mają symbole i jak można przez nie opisać rzeczywistość. To właśnie przyroda, choć tak naprawdę drugoplanowa, nadaje nowego znaczenia życiu Shingo. Przemyślenia głównego bohatera oraz spokojna narracja powodują, że powieść staje się medytacją również dla czytającego. Shingo powoli godzi się ze śmiercią, której nadejście zapowiadają sny o zmarłych, ale także tytułowy "głos góry", czy nawracające rozmowy o pogrzebach. Pierwszą warstwę książki stanowi opis relacji międzyludzkich i samego Shingo, jego upodobań i przemyśleń, lecz gdy zajrzymy głębiej, uświadamiamy sobie, że to książka o śmierci. Koniec nadchodzi mimo gwaru codziennych spraw i wspomnień, a Kawabata pokazuje nam, że najrozsądniejsze co możemy zrobić w jej obliczu, to pozostać stoikami.

Powieść stanowi również źródło wiedzy nie tylko o ówczesnej Japonii, lecz także o jej tradycjach i historii. Czytając tę książkę często sięgałam do internetu, aby zobaczyć opisywane przedmioty, potrawy, czy nawet pogłębić swoją wiedzę o danym wydarzeniu. Od kiedy skończyłam ją czytać, pragnę mieć piękne furoshiki, w które będę mogła chować swoje bento.

Czytając tę książkę stajemy się cieniem 62-letniego Shingo, który prowadzi nas przez kalejdoskop psychologicznych przemyśleń, pokazuje jaką wartość mają symbole i jak można przez nie opisać rzeczywistość. To właśnie przyroda, choć tak naprawdę drugoplanowa, nadaje nowego znaczenia życiu Shingo. Przemyślenia głównego bohatera oraz spokojna narracja powodują, że powieść staje...