Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka całkowicie niepozorna. Patrząc na nią warto przypomnieć sobie przysłowie "Nie oceniaj książki po okładce". W tym przypadku całkowicie się z nim zgadzam. Dostałam do rąk całkowicie nie pozorną powieść, wyglądającą jak nie jedna młodzieżówka. Z początku byłam sceptycznie do niej nastawiona, możliwe, dlatego że nigdy nie zagłębiałam się w tego typu tematykę. Akcja zaczęła się rozkręcać, a ja stopniowo delektowałam się czytaniem. Przyznam, że zdarza mi się to bardzo rzadko.

Mimo czasu na ochłonięcie nie umiem zrozumieć, jak autorce udało się tak rozkręcić akcję, która trwała tylko 4 dni. Jak udało jej się wzbudzić we mnie tyle przeróżnych emocji, wrażeń. Jak udało jej się napisać książkę, której ślad myślę, ze pozostanie na zawsze w mojej głowie.
Na pewno nie jest to rodzaj powieści, który czyta się raz i odkłada na półkę. Zaraz po jej zakończeniu, mamy znów ochotę po nią sięgnąć. Nie, mamy ochotę zatrzymać czas i pomyśleć o tym co się właśnie wydarzyło. Przeanalizować wszystko, wyciągnąć jakieś wnioski, a później znów po nią sięgnąć.
To też sprawia, że ta książka jest jedną z, o ile nie najlepszą z tych jakie czytałam. Jest to po prostu wspaniała!
Wielkie brawa i ukłony. Becca Filzpatrick jesteś moim mistrzem, dziękuje za tak rewelacyjną książkę.

Książka całkowicie niepozorna. Patrząc na nią warto przypomnieć sobie przysłowie "Nie oceniaj książki po okładce". W tym przypadku całkowicie się z nim zgadzam. Dostałam do rąk całkowicie nie pozorną powieść, wyglądającą jak nie jedna młodzieżówka. Z początku byłam sceptycznie do niej nastawiona, możliwe, dlatego że nigdy nie zagłębiałam się w tego typu tematykę. Akcja...

Książki historyczne to coś co nigdy nie będzie mnie interesowało. A więc czytając "Kamienie na szaniec" kompletnie nie wczułam się w rozgrywającą się akcje. Działo się tak również za sprawą bycia przyduszonym przez termin kartkówki z tej lektury. Czytałam ją, będąc chora i wcale to nie pomogło. Wręcz przeciwnie, sprawiło, że nie umiałam się skupić. Problemem było również to, że nie identyfikowałam się z głównymi bohaterami - młodymi chłopakami, z wiekiem bardzo zbliżonym do mojego.

Sama książka napisana była dosyć chaotycznie. Często pojawiały się wspomnienia, które nijak grały z rzeczywistością. Myślę, że ten brak uporządkowania, sprawił, że zagubiłam się, nie rozumiejąc książki oraz kompletnie nie pamiętając postaci.
Ważna lektura, bo pisana o naszej Polskiej historii, kompletnie nie przypadła mi do gustu, nie poruszyła, ani nie trzymała w akcji.

Książki historyczne to coś co nigdy nie będzie mnie interesowało. A więc czytając "Kamienie na szaniec" kompletnie nie wczułam się w rozgrywającą się akcje. Działo się tak również za sprawą bycia przyduszonym przez termin kartkówki z tej lektury. Czytałam ją, będąc chora i wcale to nie pomogło. Wręcz przeciwnie, sprawiło, że nie umiałam się skupić. Problemem było również...

Nie umiem ocenić całości jako takiej. Zaczęłam czytać w styczniu podczas ferii. Następnie zrobiłam przerwę na pół roku i tydzień temu powróciłam do powieści.
Nie mogę znieść Epilogu, w którym dzieje się za dużo. Szczególnie u Aleca. Czemu Cassandra przełożyła do następnej części jego i Maureen? Przez to nie mogę się dowiedzieć co się stanie z moim ulubionym bohaterem. Wiem jedynie, że najlepsza postać, czyli Magnus, z nim zerwała. Strasznie mi się to nie podoba.

Z jednej strony to lubię z innej nie nawiedzę, kiedy końcówka książki prowadzi do przeczytania następnej części.
Szczerze mówiąc chciałam zakończyć czytanie już po Mieście zagubionych dusz. Chciałam dokończyć Diabelskie maszyny i pierwszą cześć Kronik Bane i porzucić całą resztę serii. Ale przez taką końcówkę, po prostu nie można.
Coraz bardziej nie mogę się odpędzić od wrażenia, że książki są pisane tylko i wyłącznie do zarabiania pieniędzy, a nie dla czytelników. Dla tego w ramach buntu nie zakupie ostatniej części, a wypożyczę ją w bibliotece.


Przeczytałam przypadkiem kiedyś spojler, że Alec umrze, przez co jest ni bardzo ciężko myśleć, że Maureen go nie zabije.
Teraz dla pewności sprawdziłam to w internecie i wydaje się, że będzie wszystko dobrze. Jeżeli wiesz, to proszę wyprowadź mnie z błędu, bo nie wiem czy warto w Mieście Niebiańskiego Ognia czytać o śmierci jednej z ulubionych postaci. Czy w ogóle warto to przeczytać.

Nie umiem ocenić całości jako takiej. Zaczęłam czytać w styczniu podczas ferii. Następnie zrobiłam przerwę na pół roku i tydzień temu powróciłam do powieści.
Nie mogę znieść Epilogu, w którym dzieje się za dużo. Szczególnie u Aleca. Czemu Cassandra przełożyła do następnej części jego i Maureen? Przez to nie mogę się dowiedzieć co się stanie z moim ulubionym bohaterem. Wiem...