Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hej Dorośli!
Pamiętacie jeszcze, jak to jest być w skórze nastolatka?! Dziś, z perspektywy czasu, może nam się wydawać, że nastoletnie problemy naszych dzieci są błahe i tak jak szybko się pojawiają, to równie szybko odchodzą w zapomnienie, a nasza latorośl za chwilę zacznie zadręczać się kolejną spędzającą jej sen z powiek zgryzotą. Jednak to, co dla nas "starych wyjadaczy", którzy niejedno już przeżyli i widzieli, jest drobnostką, to dla nastolatka może oznaczać totalny koniec świata. A jeśli do tego młody człowiek nosi nazwisko Niefart, a rodzice obdarzyli go imieniem Tomasz, to żeby nie wiem, jak się starał omijać kłopoty, przed porażką nie może się uchronić.

Myślę, że już domyślacie się, że ten post będzie poświęcony najnowszej książce Kasi Keller "Tomasz Niefart. Średnio na jeża". W ośmiu zabawnych opowiadaniach autorka przybliża nam dorosłym, jak z perspektywy młodego człowieka wygląda jego mikroświat. Rzeczywistość, w której wizerunek w oczach kolegów jest jedną z ważniejszych rzeczy ever!

I znów zapędziłam się, pisząc, że autorka przybliża nam dorosłym, bo kochani TOMASZ NIEFART to jest książka dla naszych nastoletnich dzieciaków, co nie znaczy, że rodzice nie mogą się świetnie bawić, czytając o perypetiach Tomka. W moim domu jest rzeczą dalece dyskusyjną, która z nas z większą niecierpliwością wypatruje nowych przygód Niefarta, ja czy moja córka.

Wracając do książki... jakimi historiami zaskoczy nas Kasia w "Średnio na jeża"? Tym razem dowiemy się, co wspólnego mają ze sobą kinowy horror, włochata tarantula i mokra plama na spodniach, w jaki sposób matematyczne krawężnie i muchomor pomogły Tomaszowi odkryć, że matematyka jest dla niego przyjemnością, co łączy pizzę i pokazowy trening w piłkę nożną ze spotkaniem z Głodzillą, czy noszenie ciepłej bluzy w upalny dzień w połączeniu z wojną o tron może pomóc uniknąć katorżniczej pracy i dlaczego każdy plan doskonały kończy się sromotną klęską. A jeśli dodatkowo ciekawi Was, co wspólnego z tą książką ma tytułowy jeż to nie macie innego wyjścia, jak ją przeczytać.
W "Tomasz Niefart. Średnio na jeża" autorka już kolejny raz udowadnia, że jest niekwestionowaną mistrzynią w pisaniu zabawnych i skłaniających do refleksji książek dla dzieci i młodzieży. Książek, na których kolejne premiery czeka się z niecierpliwością. Widząc, z jaką chęcią moja córka sięga po każdą kolejną książkę z tej serii, zastanawiam się, czy narzekanie na nieczytające dzieci nie jest trochę na wyrost i nie wynika z tego, że chcemy wymusić na nich, żeby czytały książki, które nijak się mają do ich zainteresowań i świata, w jakim żyją. Myślę, że najwyższy czas zastąpić lektury, które trącą już nieco myszką, na książki takie jak Tomasz Niefart. Nie zamieniajmy naszym dzieciom przyjemności z czytania w przykry obowiązek.
Pozdrawiam i zachęcam z całego serducha do czytania całej serii "Tomasz Niefart".

Hej Dorośli!
Pamiętacie jeszcze, jak to jest być w skórze nastolatka?! Dziś, z perspektywy czasu, może nam się wydawać, że nastoletnie problemy naszych dzieci są błahe i tak jak szybko się pojawiają, to równie szybko odchodzą w zapomnienie, a nasza latorośl za chwilę zacznie zadręczać się kolejną spędzającą jej sen z powiek zgryzotą. Jednak to, co dla nas "starych...

eśli nie zaakceptujemy siebie, to będzie nam bardzo trudno w pełni zaufać innym. Dopuścić ich na tyle blisko, żeby w ich towarzystwie czuć się bezpiecznie i komfortowo.

Dora, bohaterka powieści "Pomóż mi kochać" jako dziecko musiała pogodzić się ze śmiercią ukochanego taty. Po jakimś czasie w jej życiu pojawił się ojczym, którego dziewczynka nie potrafiła i nie chciała zaakceptować. Stosunki między nią i nowym mężczyzną jej mamy pomimo upływu lat nie ulegają zmianie.

Dora, w chwili kiedy ją poznajemy, jest młodą kobietą, strażaczką, która z wielką pasją i oddaniem pełni swoją służbę. Decydując się na wykonywanie tego, co tu dużo mówić, męskiego zawodu niejednokrotnie musi stawić czoła krytyce ze strony przełożonego. Słowne napaści ze strony zwierzchnika to nie jedyne wyrazy dezaprobaty jej osoby. Pani strażak jest singielką, trochę z przymusu, a trochę z wyboru. Niedawno rozstała się z chłopakiem, a jej poglądy na temat rodziny i posiadania dzieci dalekie są od powszechnie akceptowanych przez część osób z jej otoczenia. Dora, kiedy pełni służbę potrafi być skupiona, realnie oceniać zagrożenie i kiedy sytuacja tego wymaga, błyskawicznie podejmować decyzje, ale poza służbą, to już zupełnie inna osoba. W jej głowie płonie nieustanny pożar, który, zamiast starać się ugasić, wciąż podsyca. Pogłębiający się konflikt w pracy i zakończona tragedią akcja ratunkowa, skutkują tym, że Dora zostaje oddelegowana w charakterze wychowawcy na obóz dla trudnej młodzieży.

Czy kontakt z dziećmi odrzuconymi nie tylko przez społeczeństwo, ale przede wszystkim przez rodziców, które pozostawione same sobie żyją niemalże na pograniczu prawa, pozwoli Dorze nabrać nieco dystansu do siebie i spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy? Z jakim bagażem doświadczeń wróci z obozu i najważniejsze pytanie, jak kontakt z grupą nastolatków odmieni jej przyszłe życie?

"Pomóż mi kochać" to kolejna świetna powieść Kamili Mitek.
Autorka ma niezwykły talent do pisania na tematy ważne z lekkością i poczuciem humoru. Choć w swoich książkach opowiada niełatwe historie, to robi to w taki sposób, że dość ciężki kaliber poruszanych tematów nie przytłacza czytelników, choć jednocześnie zmusza do refleksji. Recenzując wcześniejsze powieści, "Na śniadanie tort szpinakowy" i "Moje greckie lato" pisałam, że Kamila pisze świetne dialogi. Również i w tej powieści naturalne, swobodne, bywa, że zakończone celną i lekko ironiczną ripostą rozmowy między bohaterami przykuwają naszą uwagę. Polecam

eśli nie zaakceptujemy siebie, to będzie nam bardzo trudno w pełni zaufać innym. Dopuścić ich na tyle blisko, żeby w ich towarzystwie czuć się bezpiecznie i komfortowo.

Dora, bohaterka powieści "Pomóż mi kochać" jako dziecko musiała pogodzić się ze śmiercią ukochanego taty. Po jakimś czasie w jej życiu pojawił się ojczym, którego dziewczynka nie potrafiła i nie chciała...

Kiedy musicie zmierzyć się z konsekwencjami dokonanych wcześniej wyborów, zadajecie sobie pytanie, czy było warto? A może zastanawiacie się, co stałoby się, gdybyście podjęli zupełnie inną decyzję?

Majka pracowała jako fizjoterapeutka w prywatnej klinice. Lubiła, to co robi, a pomoc ludziom dawała jej dużo satysfakcji. Kiedy po krótkiej nieobecności spowodowanej chorobą wróciła do pracy, okazało się, że czeka na nią prawdziwe wyzwanie... Szymon. Młody mężczyzna, sportowiec, ulegając nieszczęśliwemu wypadkowi, został całkowicie unieruchomiony. Słowną agresją i brakiem jakiejkolwiek chęci współpracy z personelem szpitala odreagowywał swój strach. Gdyby po tym pierwszym bardzo nieprzyjemnym dla nich obojga spotkaniu Majka kategorycznie odmówiła prowadzenia jego rehabilitacji, być może jej życie potoczyłoby się zupełnie inaczej, ale pełna zapału i ambitna kobieta powiedziała sobie, że da radę.
Ponowne przekraczając próg sali, w której leżał Szymon, dodając sobie animuszu słowami: "Strzeż się, idę po Twoją duszę", jeszcze nie wiedziała, że wcale nie o jego duszę będzie musiała w najbliższej przyszłości stoczyć najcięższą walkę.

Jeśli chcecie dowiedzieć się, jak zmieni się życie Majki po poznaniu Szymona, i jakie zdarzenie spowoduje, że za jakiś czas to ona będzie pacjentką szpitala, to koniecznie sięgnijcie po thriller kryminalny @annastanczyk_autor "Gniazdo".

Kiedy musicie zmierzyć się z konsekwencjami dokonanych wcześniej wyborów, zadajecie sobie pytanie, czy było warto? A może zastanawiacie się, co stałoby się, gdybyście podjęli zupełnie inną decyzję?

Majka pracowała jako fizjoterapeutka w prywatnej klinice. Lubiła, to co robi, a pomoc ludziom dawała jej dużo satysfakcji. Kiedy po krótkiej nieobecności spowodowanej chorobą...