Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Moja przyjaciółka opętana", "Horrorstör", "Poradnik zabójców wampirów...", "Sprzedaliśmy dusze"... książki Grady'ego Hendrixa już nie raz gościły w moich rękach, wywołując mieszankę strachu i śmiechu. "Jak sprzedać nawiedzony dom", najnowsza powieść autora, ma wszystko to, za co cenię jego wcześniejszą twórczość. Pastisz na współczesne amerykańskie społeczeństwo, trochę makabry, czarny humor i najlepsze motywy z literatury grozy = świetna zabawa gwarantowana. Tym razem jednak bardziej niż na społecznych zrachowaniach Hendrix skupił się na relacjach rodzinnych. Skomplikowane rodzinne więzy stały się tłem dla historii o demonicznej lalce, która, jak możecie się domyślić, umożliwia sprzedaż domu. Laleczka Chucky w towarzystwie ikony horroru — nawiedzonego domu? Yes, please. A że Grady Hendrix zamiast w kwieciste opisy i tkanie gęstej atmosfery niedopowiedzeń woli dosłowność i dociśnięcie akcji do maxa, to przygotujcie się na intensywną lekturę, która jest po prostu pierwszorzędną rozrywką.

"Moja przyjaciółka opętana", "Horrorstör", "Poradnik zabójców wampirów...", "Sprzedaliśmy dusze"... książki Grady'ego Hendrixa już nie raz gościły w moich rękach, wywołując mieszankę strachu i śmiechu. "Jak sprzedać nawiedzony dom", najnowsza powieść autora, ma wszystko to, za co cenię jego wcześniejszą twórczość. Pastisz na współczesne amerykańskie społeczeństwo, trochę...

Rafał Nawrocki zabrał mnie w mroczną, nieprzyjemną, budzącą jednocześnie lęk, zdziwienie i momentami fascynację podróż. Ten niby dobrze znany Poznań tutaj zmienił się w miasto rodem z sennych koszmarów. Już sam pomysł, stanowiący wyjście do kolejnych historii, zasługuje na uznanie i dobrze oddaje, czego czytelnik może spodziewać się po snutych przez autora opowieściach. Oto podążamy za Omnifagiem — nienasyconym stworem, żyjącym pod miejskimi ulicami. Ciągle spragniony, poszukuje kolejnych, którzy zaspokoją jego głód. A czego szuka najbardziej? Opowieści. To nimi się karmi, a im bardziej zanurzone w grozie, tym co dziwne i niepokojące, tym lepiej.

Wszystkie historie spina klamra narracyjna. Od jednej do drugiej opowieści podążamy miejską kanalizacją wraz z Omnifagiem. Każda historia wpisuje się w nurt weird fiction, ale jednocześnie skrywa w sobie drugie dno. Kartki przepełnione są ludzkimi dramatami, które objawiają się w formie dobrze znanych zjaw czy zombie, ale też mniej oczywistych anomalii. Koniec końców odzwierciedlają jednak psychiczny koszmar bohaterów, ich najgłębiej skrywane lęki i tajemnice.
Autor bezsprzecznie ma wielką wyobraźnię, która połączona z lekkim piórem zaowocowała zbiorem wciągających, zapadających w pamięć opowiadań.

Rafał Nawrocki zabrał mnie w mroczną, nieprzyjemną, budzącą jednocześnie lęk, zdziwienie i momentami fascynację podróż. Ten niby dobrze znany Poznań tutaj zmienił się w miasto rodem z sennych koszmarów. Już sam pomysł, stanowiący wyjście do kolejnych historii, zasługuje na uznanie i dobrze oddaje, czego czytelnik może spodziewać się po snutych przez autora opowieściach. Oto...

Trzy lata temu Konrad Możdżeń zadebiutował powieścią "Chodź ze mną". Była to groza klimatyczna, wciągająca, zgrabnie łącząca przeszłość z teraźniejszością, a do tego ta okładka... Tym razem autor podzielił się z czytelnikami zbiorem 8 mrocznych opowiadań. Jak odnalazł się w krótkiej formie? Nie ukrywam, że po pierwszej opowieści pojawił się u mnie niepokój, czy moja końcowa ocena będzie tak samo wysoka jak w przypadku "Chodź...", ale, jak dla mnie, po zbyt przefilozofowanej, a zarazem mało zaskakującej historii, było już tylko lepiej. Przede wszystkim naprawdę można było się przestraszyć — świetna atmosfera mieszająca się z naturalistycznymi opisami dobrze się wzajemnie dopełniały, przez co zarówno fani dosłownej makabry, jak i ci, którzy przede wszystkim stawiają na klimat, nie będą zawiedzeni. Podobała mi się również zabawa różnymi konwencjami i odniesieniami do klasyki grozy. Znalazłam nawiązania m.in. do Kinga (dzieciaki kontra zło) czy "Dziecka Rosemary" (ach te "urocze" bobasy), nie zabrakło również motywu nawiedzonego domu czy sytuacji, kiedy na pustkowiu, w nocy psuje się auto... Znalazło się także miejsce dla świetnej historii kryminalnej w PRL-owskiej odsłonie. Całość czyta się znakomicie — zjawiska paranormalne mieszają się tu z ludzkimi dramatami prowadzącymi do szaleństwa. Bohaterowie wzbudzają szereg emocji — od współczucia, przez wstręt, po przerażenie. W tym wszystkim zawsze jest miejsce na refleksję, bo nie chodzi tu tylko o wywołanie pierwotnego lęku. Klasyczne już motywy osadzone na polskiej prowincji w różnych okresach uświadamiają, jak wiele potworności kryje się już w samej historii naszych miasteczek i wsi, w losach naszych przodków i ziemi, po której stąpamy. Zdecydowanie polecam, dla mnie to tegoroczny nr 1 wśród literatury grozy.

Trzy lata temu Konrad Możdżeń zadebiutował powieścią "Chodź ze mną". Była to groza klimatyczna, wciągająca, zgrabnie łącząca przeszłość z teraźniejszością, a do tego ta okładka... Tym razem autor podzielił się z czytelnikami zbiorem 8 mrocznych opowiadań. Jak odnalazł się w krótkiej formie? Nie ukrywam, że po pierwszej opowieści pojawił się u mnie niepokój, czy moja końcowa...