Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno jest mi jednoznacznie określić debiutancką powieść Sylwii Chutnik. Niewątpliwie jest to literatura traktująca o kobietach i w znacznym stopniu przeznaczona dla kobiet. Pomimo iż autorka opisuje mieszkanki Warszawy to nie są to głodne sukcesu bizneswomen, które często widzimy na ekranach naszych telewizorów. Chutnik skupia się na pokazaniu kobiet ( i jednego mężczyzny) z marginesu warszawskiego społeczeństwa. Stąd specyficzny, czasem drażniący język i styl, którym posługuje się autorka. Zgadzam się z jedna, z wcześniejszych opinii, że dwa środkowe rozdziały ratują tę powieść - mnie osobiście najbardziej podobała się historia opisana w rozdziale "Łączniczki". Uważam również, że książka uczy nas też w pewnym stopniu szacunku dla każdego człowieka, niezależnie od tego jaki jest jego status majątkowy i społeczny.

Trudno jest mi jednoznacznie określić debiutancką powieść Sylwii Chutnik. Niewątpliwie jest to literatura traktująca o kobietach i w znacznym stopniu przeznaczona dla kobiet. Pomimo iż autorka opisuje mieszkanki Warszawy to nie są to głodne sukcesu bizneswomen, które często widzimy na ekranach naszych telewizorów. Chutnik skupia się na pokazaniu kobiet ( i jednego...

Książka niezwykła, z pewnością nie należy do lektur łatwych. Wymaga od czytelnika bardzo dużego zaangażowania intelektualnego, pełna jest aluzji i odniesień do innych dziedzin kultury i sztuki. Momentami po prostu przerasta odbiorcę, który nie jest w stanie zrozumieć wszystkich monologów wewnętrznych bohaterów, poplątanych wątków i nijednolitej narracji. Ale to zakłada właśnie poetyka działa otwartego, jakim z pewnością jest "Gra w klasy". Być może ta powieść przerosła tez mnie - przeczytałem tylko pierwszą historię Magi i Oliveiry, bez wyrzutów sumienia kończąc na rozdziale 56, tak jak zasugerował Cortazar. Mimo to gorąco polecam tę książkę, choćby dla samego klimatu zachlapanych deszczem paryskich uliczek, gwarnych kawiarni, czy ubogich, zadymionych i wypełnionych przeróżnymi przedmiotami pokoi, w których spotykają się bohaterowie książki, siedząc przy świecach, słuchając jazzu, rozkoszując się cierpkim smakiem taniej wódki, snując przy tym metafizyczne rozważania o filozofii życia i poszukiwaniu jego sensu. W malarstwie, w podróżach, w seksie, w miłosći. Cortazar ma niezwykły dar posługiwania się słowem, niektóre fragmenty, aż chce się czytać kilka razy, podkreślając je kolorowym długopisem. Jeśli ktokolwiek chce przeczytać te książkę i zastanawia się, czy warto to robić, odpowiadam: tak, watro jest przeczytać "Grę w klasy"

Książka niezwykła, z pewnością nie należy do lektur łatwych. Wymaga od czytelnika bardzo dużego zaangażowania intelektualnego, pełna jest aluzji i odniesień do innych dziedzin kultury i sztuki. Momentami po prostu przerasta odbiorcę, który nie jest w stanie zrozumieć wszystkich monologów wewnętrznych bohaterów, poplątanych wątków i nijednolitej narracji. Ale to zakłada...

Cudowna książka, wspaniali bohaterowie... Mam nadzieję, że kiedyś, choć raz w życiu uda mi się zobaczyć Kretę :)

Cudowna książka, wspaniali bohaterowie... Mam nadzieję, że kiedyś, choć raz w życiu uda mi się zobaczyć Kretę :)