Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu dziesiątków rzetelnie zredagowanych wywiadów będących treścią tej książki mam zbyt wiele pytań, żeby uznać tę książkę za rewelacyjną. Wiem, że Aleksijewicz wykonała gigantyczną pracę, jednak pozostaje poczucie niewiary.
Ta niewiara nie dotyczy faktów historycznych.
Po pierwsze odnoszę wrażenie mocnej ingerencji samej autorki w treści przekazane przez rozmówców (brak kontekstu, czyli pytań na jakie odpowiadają. Autorka chciałaby, żeby to były monologi z wynikające potrzeby serca, a przecież nie są).
Po drugie trochę zasugerowany twierdzeniem, że człowiek radziecki nie może w pełny sposób opisać człowieka radzieckiego, bo narażony jest na mnóstwo niebezpieczeństw i błędów, nie zgadzam się, że czasy człowieka radzieckiego skończyły się na dobre. Otóż to, żywię przekonanie, że czasy człowieka radzieckiego trwają w najlepsze, a człowiek radziecki ma się znakomicie.

Po przeczytaniu dziesiątków rzetelnie zredagowanych wywiadów będących treścią tej książki mam zbyt wiele pytań, żeby uznać tę książkę za rewelacyjną. Wiem, że Aleksijewicz wykonała gigantyczną pracę, jednak pozostaje poczucie niewiary.
Ta niewiara nie dotyczy faktów historycznych.
Po pierwsze odnoszę wrażenie mocnej ingerencji samej autorki w treści przekazane przez...

1. "Zostawiam czytelnika na lodzie i niech wie, że nie ma lekko." - być może tak autor uknuł sobie intrygę gry z czytelnikiem, bo że gra to chyba nie mamy wątpliwości. Z drugiej strony, mam wrażenie, że autor tę grę na własne życzenie przegrywa, ponieważ czytelnik po zakończeniu lektury przestaje wierzyć autorowi. A może o to chodzi? Zostać na lodzie bez wiary w prawdziwość historii?
2. Narracja oparta na wulgarnym języku i nieustannie ścielących się trupach jest bardzo atrakcyjna. Czyta się to znakomicie. Z drugiej strony czy nieustanne odwoływanie się do instynktu samozachowania nie wyklucza społecznego wymiaru egzystencji Konrada Widucha? Czy epopeja o Ślązaku ma posiadać taki wydźwięk pozbawionej tożsamości dzikiej, inteligentnej, wulgarnej istoty ludzkiej?
3. Być może to porównanie nie jest sprawiedliwe, ale Alfred Szklarski przygodami o Tomku więcej wnosi do świata młodego człowieka niż autor Chołodu, lecz młody człowiek chętniej przeczyta Twardocha.
4. Nie można odmówić Twardochowi wielkiego talentu narracyjnego.

1. "Zostawiam czytelnika na lodzie i niech wie, że nie ma lekko." - być może tak autor uknuł sobie intrygę gry z czytelnikiem, bo że gra to chyba nie mamy wątpliwości. Z drugiej strony, mam wrażenie, że autor tę grę na własne życzenie przegrywa, ponieważ czytelnik po zakończeniu lektury przestaje wierzyć autorowi. A może o to chodzi? Zostać na lodzie bez wiary w prawdziwość...

Każdy akapit w tej książce na znaczenie.

Każdy akapit w tej książce na znaczenie.