Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dawna mam problem z wykrzesaniem z siebie ochoty na czytanie. Aż do tej książki. Pani Zofii udało się napisać powieść, która mnie zatrzymała i sprawiła ogromną radość z zatopienia się w historię. Nie umiałam przestać czytać, a ostatnie linijki, to miód na moje serce, bo mialam wielką nadzieję, że spotka go coś złego.

Od dawna mam problem z wykrzesaniem z siebie ochoty na czytanie. Aż do tej książki. Pani Zofii udało się napisać powieść, która mnie zatrzymała i sprawiła ogromną radość z zatopienia się w historię. Nie umiałam przestać czytać, a ostatnie linijki, to miód na moje serce, bo mialam wielką nadzieję, że spotka go coś złego.

Cóż... Na tyle, w moim odczuciu oczywiście, nieciekawa i stylistyczne pogmatwana, że chętnie sprzedam.

Cóż... Na tyle, w moim odczuciu oczywiście, nieciekawa i stylistyczne pogmatwana, że chętnie sprzedam.

Mówiąc najkrócej - nie chciałam, żeby to była kolejna książka, której nie przemęczyłam (nie było ich znowu tak wiele, ale...), więc... przemęczyłam. Potwornie infantylna, oderwana od rzeczywistości postać głównej bohaterki męczyła dziwnym miejscami zachowaniem. W połowie książki było jasne, że autorka przeczytała Sagę Zmierzch i jeden raz za dużo.
Miałam nadzieję na coś więcej (po takiej okładce!), ale się zawiodłam.
Czytanka zdecydowanie dla 13-latek.

Mówiąc najkrócej - nie chciałam, żeby to była kolejna książka, której nie przemęczyłam (nie było ich znowu tak wiele, ale...), więc... przemęczyłam. Potwornie infantylna, oderwana od rzeczywistości postać głównej bohaterki męczyła dziwnym miejscami zachowaniem. W połowie książki było jasne, że autorka przeczytała Sagę Zmierzch i jeden raz za dużo.
Miałam nadzieję na coś...