Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna.

Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna.

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób.

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób.

Człowiek nie może żyć pełnią życia, dopóki nie umrze i nie przestanie mu tak strasznie zależeć.

Człowiek nie może żyć pełnią życia, dopóki nie umrze i nie przestanie mu tak strasznie zależeć.

Problem z niektórymi ludźmi polega na tym, że kiedy nie są pijani, są trzeźwi.

Problem z niektórymi ludźmi polega na tym, że kiedy nie są pijani, są trzeźwi.

Pierwszego snu za bardzo nie pamiętam, ale spotkałem ojca w jakimś miasteczku, dał mi pieniądze, które chyba zgubiłem. Za to w drugim jakbyśmy się obaj cofnęli do dawnych czasów, jechałem nocą konno przez góry. Pokonywałem przełęcz. Było zimno, na ziemi śnieg, a on mnie minął i pojechał dalej. Bez słowa. Po prostu pojechał przed siebie, okryty szczelnie kocem, ze zwieszoną głową, a jak mnie mijał, zobaczyłem, że wiezie żar w rogu, tak jak to ludzie dawniej nosili, widziałem ten róg dzięki światłu w środku. Światłu koloru księżyca. I w tym śnie wiedziałem, że jedzie naprzód, aby rozpalić ognisko gdzieś w tej ciemności, na tym zimnie, i wiedziałem jeszcze, że gdy tam dotrę, będzie na mnie czekał. A potem się obudziłem.

Pierwszego snu za bardzo nie pamiętam, ale spotkałem ojca w jakimś miasteczku, dał mi pieniądze, które chyba zgubiłem. Za to w drugim jakbyśmy się obaj cofnęli do dawnych czasów, jechałem nocą konno przez góry. Pokonywałem przełęcz. Było zimno, na ziemi śnieg, a on mnie minął i pojechał dalej. Bez słowa. Po prostu pojechał przed siebie, okryty szczelnie kocem, ze zwieszoną głow...

Kiedyś w górskich potokach żyły pstrągi źródlane. Widać je było, jak stoją w bursztynowym nurcie, a białe krańce płetw drgają delikatnie w płynącej wodzie. W ręku pachniały mchem. Wypolerowane, muskularne, torsyjne. Na grzbietach miały ślimacznicowate desenie, które były mapami nastającego świata. Mapami i labiryntami. Tego, czego nie można odtworzyć. W głębokich dolinach, gdzie żyły, wszelka rzecz była starsza od człowieka i tchnęła tajemnicą.

Kiedyś w górskich potokach żyły pstrągi źródlane. Widać je było, jak stoją w bursztynowym nurcie, a białe krańce płetw drgają delikatnie w płynącej wodzie. W ręku pachniały mchem. Wypolerowane, muskularne, torsyjne. Na grzbietach miały ślimacznicowate desenie, które były mapami nastającego świata. Mapami i labiryntami. Tego, czego nie można odtworzyć. W głębokich dolinach, gdzi...

Skoro tylko w ziemi otwór otworzył, duch Enkidu z ziemi jako wiatr wyszedł. Myśmy się w objęcia wzięli, ucałowali, w smutku i westchnieniach wszczęli z sobą rozmowę: Powiedz, przyjacielu mój miły, powiedz mi to prawo ziemi, któreś był ujrzał! Nie powiem ci, przyjacielu miły, nie powiem! Gdybym ci powiedział prawo ziemi, którem był ujrzał, siądziesz i zapłaczesz! Niech siądę i płaczę! Mój przyjacielu, otóż ciało moje, któregoś dotykał serce swe ciesząc, robak je pożera jak starą szmatę. Ciało Enkidu, któregoś dotykał serce swe ciesząc, zmieniło się w glinę, jest pełne prochu. Osunąłem się w proch i odrzekłem ja, król Gilgamesz, gdy usiadłem w prochu: Kto od miecza zginął, czy go widziałeś? Widziałem! Nagie ma ramiona, jak wojownik dobry, boki ma nagie. Ale światła nie widuje, mieszka w ciemności. Kto padł od topora, czy go widziałeś? Widziałem! Jak chorągiew piękna się chwieje. Ale światła nie widuje, mieszka w ciemności. Kto od dzidy ubity, czy go widziałeś? Widziałem! Ledwie zszedł pod ziemi, drzewce wyrywa. Ale światła nie widuje, mieszka w ciemności. Kto w bitwie padł, czy go widziałeś? Widziałem! Głowę mu podnoszą ojciec i matka, żona się nad nim schyla. Z garnków niedojadki, chleba okruchy i z ulic odpadki to jego pokarm. Ale światła nie widuje, mieszka w ciemności. Czyj trup w stepie porzucony, czy go widziałeś? Widziałem! Jego duch spokoju nie ma. Kto śmierci się lękał, kto nie poległ w miejscu bitwy mężów, czy go widziałeś? Wtem duch Enkidu przepadł. Otwór się zamknął. Taki sen widziałem.

Skoro tylko w ziemi otwór otworzył, duch Enkidu z ziemi jako wiatr wyszedł. Myśmy się w objęcia wzięli, ucałowali, w smutku i westchnieniach wszczęli z sobą rozmowę: Powiedz, przyjacielu mój miły, powiedz mi to prawo ziemi, któreś był ujrzał! Nie powiem ci, przyjacielu miły, nie powiem! Gdybym ci powiedział prawo ziemi, którem był ujrzał, siądziesz i zapłaczesz! Niech siądę ...

Wystan Hugh Auden ALE NIE MOGĘ „A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu; kiedy musimy płacić, Czas tylko zna cenę; Gdybym mógł Ci to zdradzić, zdradziłbym od razu. Nam szuranie zelówek – nie przytup obcasów; Nam płacz, gdy clown z rechotem wpada na arenę; „A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu. Pusto brzmi wróżba szczęścia, pęka szkło kompasu, Choć tobie – że mi serce sycisz żywym tlenem – Gdybym umiał coś zdradzić, zdradziłbym od razu. Gdzieś jest kolebka wiatru, gdzieś są drzwi do głazu, Gdzieś powód, że się liście ścielą żółtym trenem: „A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu. Może naprawdę róże rosną bez rozkazu, Może na serio pragnie trwać to przywidzenie; Gdybym mógł ci to zdradzić, zdradziłbym od razu. Niech nawet lwy się dźwigną i znikną z obrazu, Niech armie się rozpierzchną, wsiąkną w grunt strumienie: Czy choć raz coś innego usłyszysz od Czasu? Gdybym mógł ci to zdradzić, zdradziłbym od razu.

Wystan Hugh Auden ALE NIE MOGĘ „A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu; kiedy musimy płacić, Czas tylko zna cenę; Gdybym mógł Ci to zdradzić, zdradziłbym od razu. Nam szuranie zelówek – nie przytup obcasów; Nam płacz, gdy clown z rechotem wpada na arenę; „A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu. Pusto brzmi wróżba szczęścia, pęka szkło kompasu, Choć tobie – że mi s...