Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstyd się przyznać, ale “Więzy zony” to mój całkowicie pierwszy kontakt z światem tytułowej Zony. Oczywiście pierwsze wrażenie bardzo udane, książka całkowicie pochłonęła mnie swoim klimatem.

I był to pierwszy bardzo udany kontakt. Książka fenomenalnie opisuje świat i pozwala wczuć się w stalkerskie perypetie. Akcja utrzymuje świetne tempo, a historia do końca trzyma w niepewności. Mamy tutaj trójkę (w sumie czwórkę) bardzo wyrazistych bohaterów - każdy całkowicie z innej bajki, których w pewnym momencie spajają więzy losu (Zony).

Oczywiście za tłumaczenie książki odpowiada nie kto inny, jak sam Michał Gołkowski i w tym miejscu muszę przyznać, że jego tłumaczenie (jak i Pana Mortki) wyczuwam z kilometra. Nie wiem czy te książki czytałoby mi się równie dobrze, gdyby tłumaczył je ktoś inny.
Wielkie ukłony za to co robią obaj Panowie. Gdyby nie oni, wiele z zagranicznych książek nie stałoby na mojej półce.

Zakończenie bardzo emocjonalne. W pewnym momencie chciałem, żeby to już się wszystko skończyło, bo przecież ile razy nasi bohaterowie mogą dostać po głowie…

Jeśli macie ochotę poznać tajemniczy świat Zony, poczuć się jak stalker i spróbować zrozumieć ludzi, którzy nie potrafią oderwać się od tego magicznego miejsca, to to jest idealna pozycja dla Was ;)

Od razu zabieram się za drugi tom!

~ Dawid
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Wstyd się przyznać, ale “Więzy zony” to mój całkowicie pierwszy kontakt z światem tytułowej Zony. Oczywiście pierwsze wrażenie bardzo udane, książka całkowicie pochłonęła mnie swoim klimatem.

I był to pierwszy bardzo udany kontakt. Książka fenomenalnie opisuje świat i pozwala wczuć się w stalkerskie perypetie. Akcja utrzymuje świetne tempo, a historia do końca trzyma w...

Książka była bardzo… osobliwa. Nie spodziewałam się takich wątków i w ogóle nie wiedziałam, czym zaskoczy mnie Colleen Hoover. Wiedziałam, że będzie to młodzieżówka, poruszająca temat depresji, choć moim zdaniem nie wybrzmiało to tak, jak powinno.

Cała fabuła skupia się na życiu pewnej, można powiedzieć, dysfunkcyjnej rodziny, a w szczególności 17-letniej dziewczyny o imieniu Merit. Nastolatka mieszka w starym kościele z siostrą bliźniaczką (prawie nekromantką), bratem gejem (który wykorzystał Merit, jak była dzieckiem), ojcem (który zdradził żonę, gdy ta zachorowała), macochą (o takim samym imieniu, jak mama Merit), chorą mamą i przybranym małym braciszkiem (który chyba jako jedyny jest „normalny”).

Mamy też oczywiście wątek romantyczny, który akurat był w porządku i miał jakiś sens. Jednak mimo wszystko książka niespecjalnie wpadła w moje gusta. Była ciekawa, poruszała wiele niespotykanych problemów, ale zarazem mogła być lepsza. Pióro standardowe dla Hoover, choć mniej dialogów, a więcej wewnętrznych przemyśleń, przez co nie płynęło się przez tę książkę, jak w przypadku jej romansów.

Całość poprawna, ale nie porwała mnie.

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Książka była bardzo… osobliwa. Nie spodziewałam się takich wątków i w ogóle nie wiedziałam, czym zaskoczy mnie Colleen Hoover. Wiedziałam, że będzie to młodzieżówka, poruszająca temat depresji, choć moim zdaniem nie wybrzmiało to tak, jak powinno.

Cała fabuła skupia się na życiu pewnej, można powiedzieć, dysfunkcyjnej rodziny, a w szczególności 17-letniej dziewczyny o...

Oj jak ja się cieszę, że to już koniec… Pomyślicie: „dobra, ale twoje oceny tej serii nie były najgorsze”. A no nie, bo płynęłam przez historię, że połykałam ją w kilka dni. Ale to nie znaczy, że była to dobra historia…

Zacznę od tego, że nie pamiętałam praktycznie nic z poprzedniej części 🤡Więc zabierało mi to dużą przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że dużo mnie omijało, ale nie robiłam rereadu bo zazwyczaj go nie potrzebuję. Tutaj trochę żałuję.

W tej części rozwiązują się wszystkie tajemnice z całej serii. Wiadomo kto jest kim, kto kogo zaczarował, kto kogo zabił, itp. Ale ja jakoś tego nie pojmowałam… Nie uwierzyłam w żadnego bohatera, nie zachwycałam się żadną sceną i odczuwałam pustkę w związku z czymś „wow”. No i sceny erotyczne… Nie przeszkadzają mi, wiadomo. Mam też wysoka tolerancję na różne ich formy. Ale dla osób, dla których ilość i jakość scen erotycznych w Królestwie Przeklętych to było za dużo, to moja rada: nie sięgajcie po tą część. Tutaj zaczynamy od sceny łóżkowej, kontynuujemy ją, potem wyprowadzamy na dwór i całą historię też tak kończymy. Generalnie nie było rozdziału bez seksu.

Fabuły zdradzać więcej nie będę. Ale też mam wrażenie, że jej nie było 🤷‍♀️

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Oj jak ja się cieszę, że to już koniec… Pomyślicie: „dobra, ale twoje oceny tej serii nie były najgorsze”. A no nie, bo płynęłam przez historię, że połykałam ją w kilka dni. Ale to nie znaczy, że była to dobra historia…

Zacznę od tego, że nie pamiętałam praktycznie nic z poprzedniej części 🤡Więc zabierało mi to dużą przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że dużo mnie...