Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mała książeczka pełna mądrości. Tym bardziej, że jedynie prowadzi do odpowiedzi, stawiając pytania. Bajki są krótkie, można po nie sięgnąć wszędzie i w każdym momencie przerwać czytanie bez tej potrzeby poznania kolejnego rozdziału. Króciuteńkie zagadnienia zmuszające do zastanowienia się po każdej z nich bardzo wiele wnoszą do całości.

Mała książeczka pełna mądrości. Tym bardziej, że jedynie prowadzi do odpowiedzi, stawiając pytania. Bajki są krótkie, można po nie sięgnąć wszędzie i w każdym momencie przerwać czytanie bez tej potrzeby poznania kolejnego rozdziału. Króciuteńkie zagadnienia zmuszające do zastanowienia się po każdej z nich bardzo wiele wnoszą do całości.

O Panu Janie na pewno śnił Szekspir, wkładając w usta Poloniusza słowa "W tym szaleństwie jest metoda". Nie mogło być inaczej.

O Panu Janie na pewno śnił Szekspir, wkładając w usta Poloniusza słowa "W tym szaleństwie jest metoda". Nie mogło być inaczej.

Muszę przyznać, że, choć zdaje mi się być to książką bezgranicznie dla dzieci w swym przypowieściowym i bajkowym charakterze, to dostarcza rozrywki także starszym czytelnikom. A to za sprawą zręcznie wplecionych gier słownych i nawiązań do szeroko pojętej literatury brytyjskiej - jak stara piosenka o mężczyźnie, którego ukochana otruła zupą z nakrapianych węgorzy. Nie jestem tylko pewna, czy zostało to wszystko zachowane w tłumaczeniu - czytałam wersję oryginalną i zdecydowanie współczuję tłumaczowi, który musiał nadać imiona wszystkim panom Jackom, których roi się w kulturze anglosaskiej a u nas imion wcale nie mają takich samych u swoich odpowiedników lub najbliższych krewnych, w dodatku może stracić urok nazwa Jacks of all trades. Ciężkie zadanie, tragicznie ciężkie.
Powieść opowiada o chłopcu sierocie zwanym Nobody, żyjącym na cmentarzu i wychowywanym przez duchy i inne byty nadnaturalne. Zdaje się, że ma za zadanie nauczyć cenić rodzinę i naukę oraz wzbudzić ciekawość świata i kupuję to od razu. Choć momentami, z moimi *kaszel* latami na karku historia zdawała mi się naiwna i naciągana do granic możliwości (zabawna sprawa, wcale nie chodzi o to, że ktokolwiek mieszkałby od dziecka na cmentarzu, tylko o przydatność tego, czego nam się nie bardzo chce uczyć), przywiązałam się do bohaterów i okrutnym zdało mi się zakończyć historię w ten a nie inny sposób. Jak pan mógł, panie Gaiman? :

Muszę przyznać, że, choć zdaje mi się być to książką bezgranicznie dla dzieci w swym przypowieściowym i bajkowym charakterze, to dostarcza rozrywki także starszym czytelnikom. A to za sprawą zręcznie wplecionych gier słownych i nawiązań do szeroko pojętej literatury brytyjskiej - jak stara piosenka o mężczyźnie, którego ukochana otruła zupą z nakrapianych węgorzy. Nie...