Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.

- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.

Tylko szlaki, które sprowadziły Cię do samego jądra wydarzeń, wyprawy, które zdzierają Ci ubranie z grzbietu, mieszają w głowie i poruszają ducha... tylko takie warto podejmować; pokazują nam jacy jesteśmy naprawdę.

Tylko szlaki, które sprowadziły Cię do samego jądra wydarzeń, wyprawy, które zdzierają Ci ubranie z grzbietu, mieszają w głowie i poruszają ducha... tylko takie warto podejmować; pokazują nam jacy jesteśmy naprawdę.

Opowiem ci o wampiratach - wieść stara, lecz prawdziwa - tak, w tej historii statkiem starym straszna załoga pływa. O tak, zaśpiewam o statku starym, Co pruje bezmiar fal, budząc paniczny strach. Podarte żagle tego statku są niby skrzydła ptaków, A sam kapitan twarz swą zakrył, żeby nie mnożyć strachu. Śmiertelnie bladą skórą, martwym wyrazem oczu, zębami jak u diabła. O tak, kapitan twarz swą zakrył I nie ogląda światła. Oj, lepiej dobry bądź i prawy, nie żałuj na to sił, bo cię zamienię w wampirata i w dal odpłyniesz w mig. Tak, lepiej dobry bądź i prawy, bo - spójrz! Czy widzisz to: jest czarny statek w porcie dziś, ma w pustym luku miejsca dość (Dla ciebie miejsca dość!). Skoro piraci są tak podli, a gorsze od nich wampiry, po kres mych dni wciąż się modlę, By mimo mej szanty o wampiratach, Nie spotkać ich na swej drodze. O tak, okrutni są piraci, Wampiry znaczą śmierć. Modlę się co dzień, chcę, byś wiedział, żebyś nie ujrzał wampirata, by nie dosięgła cię ich ręka… …by nie dosięgła cię ich ręka.

Opowiem ci o wampiratach - wieść stara, lecz prawdziwa - tak, w tej historii statkiem starym straszna załoga pływa. O tak, zaśpiewam o statku starym, Co pruje bezmiar fal, budząc paniczny strach. Podarte żagle tego statku są niby skrzydła ptaków, A sam kapitan twarz swą zakrył, żeby nie mnożyć strachu. Śmiertelnie bladą skórą, martwym wyrazem oczu, zębami jak u diabła. O tak, k...

Za to najbardziej lubię zdjęcia - potrafią zatrzymać czas, sprawić, że to co, nieuchronne i naznaczone przemijaniem, zostaje zapisane. W końcu wczoraj nigdy nie wróci i zawsze będzie inne od jutra.

Za to najbardziej lubię zdjęcia - potrafią zatrzymać czas, sprawić, że to co, nieuchronne i naznaczone przemijaniem, zostaje zapisane. W końcu wczoraj nigdy nie wróci i zawsze będzie inne od jutra.

Czuję się brudna, problem polega jednak na tym, że żadna kąpiel tego nie zmieni, ten brud jest we mnie. To brud zmęczonej, zakłamanej duszy.

Czuję się brudna, problem polega jednak na tym, że żadna kąpiel tego nie zmieni, ten brud jest we mnie. To brud zmęczonej, zakłamanej duszy.

To ja jestem Dzikością. Jestem tym wszystkim, co zamieszkuje ziemię, wszystkim tym, co istnieje i co nie istnieje. W moich rękach jest życie każdego stworzenia i przyszłość ludzkości. Na mój rozkaz kłaniają się góry. Dzikie zwierzęta oddają mi cześć. Jestem pasterzem i stadem.

To ja jestem Dzikością. Jestem tym wszystkim, co zamieszkuje ziemię, wszystkim tym, co istnieje i co nie istnieje. W moich rękach jest życie każdego stworzenia i przyszłość ludzkości. Na mój rozkaz kłaniają się góry. Dzikie zwierzęta oddają mi cześć. Jestem pasterzem i stadem.

Wraz z jej śmiercią słońce zniknęło. A mrok? Nie, on został. Ukrył się na jakiś czas w szczelinie łóżka, a gdy wszyscy zasnęli, przemknął się i znalazł nowy dom – moją duszę.

Wraz z jej śmiercią słońce zniknęło. A mrok? Nie, on został. Ukrył się na jakiś czas w szczelinie łóżka, a gdy wszyscy zasnęli, przemknął się i znalazł nowy dom – moją duszę.

Lu­dzie mówią, że naj­gor­sze na świe­cie jest pa­trzeć, gdy ktoś bli­ski umie­ra, że wła­śnie wtedy nasze serce roz­pa­da się na mi­lion ka­wał­ków i nigdy wię­cej się nie sklei. Wcze­śniej też tak my­śla­łam. Dzi­siej­sze­go po­ran­ka zmie­ni­łam zda­nie. Naj­gor­sze nie jest wcale bycie przy uko­cha­nym w ostat­nim dniu jego życia, trzy­ma­nie go za rękę i wspie­ra­nie. Naj­bar­dziej de­struk­cyj­ne do­świad­cze­nie na świe­cie to wie­dzieć, że uko­cha­na osoba znik­nę­ła na za­wsze, i nie mieć po­ję­cia, gdzie jest, czy w ogóle żyje, czy jest bez­piecz­na, co u niej. Naj­gor­sze są nie­pew­ność i nie­moc, które nisz­czą nas w każ­dej se­kun­dzie dal­sze­go życia. Nie ma grobu, który można od­wie­dzić, nie ma końca i moż­li­wo­ści przej­ścia ża­ło­by. Nie ma de­fi­ni­cji tej re­la­cji, jest pie­przo­ny wie­lo­kro­pek i nie wia­do­mo, czy kie­dy­kol­wiek bę­dzie jakiś ciąg dal­szy. Na­dzie­ja mie­sza się z sza­leń­stwem.

Lu­dzie mówią, że naj­gor­sze na świe­cie jest pa­trzeć, gdy ktoś bli­ski umie­ra, że wła­śnie wtedy nasze serce roz­pa­da się na mi­lion ka­wał­ków i nigdy wię­cej się nie sklei. Wcze­śniej też tak my­śla­łam. Dzi­siej­sze­go po­ran­ka zmie­ni­łam zda­nie. Naj­gor­sze nie jest wcale bycie przy uko­cha­nym w ostat­nim dniu jego życia, trzy­ma­nie go za rękę i wspie­ra­nie. Naj­...