Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślałam, że druga część będzie lepsza. Początek dał mi na to nadzieję, aż do momentu kiedy natrafiłam na wypowiedź Richarda, która była kropka w kropkę skopiowana z książki "Miasto Kości" Cassandry Clare. Mianowicie "Chciałbym cię nienawidzić. Chcę cię nienawidzić. Próbuję cie nienawidzić. Byłoby o wiele łatwiej, gdybym cię nienawidził. Czasami myślę, że cię nienawidzę, a potem cie spotykam i..". Może autorka myślała, że nikt nie czytał tak popularnej młodzieżówki z 2007 roku i nikt nie zauważy. No cóż, ja zauważyłam, bo książki Clare znam niemal na pamięć.
Ja rozumiem inspirację innymi książkami, bo w książkach innych autorek też można natrafić na podobieństwa do wydanych już książek, ale takie ściąganie to już przesada.
Ta książka nie utkwi mi w pamięci. No chyba, że w sytuacji kiedy będę czytała ponownie "Miasto Kości" i dojdę do tego identycznego fragmentu. Wtedy pewnie pomyślę sobie "Cześć Richard!" 🙂

Myślałam, że druga część będzie lepsza. Początek dał mi na to nadzieję, aż do momentu kiedy natrafiłam na wypowiedź Richarda, która była kropka w kropkę skopiowana z książki "Miasto Kości" Cassandry Clare. Mianowicie "Chciałbym cię nienawidzić. Chcę cię nienawidzić. Próbuję cie nienawidzić. Byłoby o wiele łatwiej, gdybym cię nienawidził. Czasami myślę, że cię nienawidzę, a...

Świetna, rzadko spotykana w romansach, silna postać kobieca. Ona i on mocno popaprani, ale ja lubię takie klimaty jeśli historia jest dobrze napisana. Polecam!

Świetna, rzadko spotykana w romansach, silna postać kobieca. Ona i on mocno popaprani, ale ja lubię takie klimaty jeśli historia jest dobrze napisana. Polecam!

Bardzo rzadko czytam romanse polskich autorek, a ta książka jest przypomnieniem dlaczego tego nie robię. Można to jakoś odczytać? Dobrze, że mam abonament na Legimi, bo wkurzyłabym się gdybym wydała pieniądze na papierową wersję.
Początek na prawdę bardzo mnie wciągnął, zarwałam dla niego pół nocy, a potem... dla mnie książka powinna kończyć się w momencie jej przeprowadzki do jego domu. Niemiłosiernie wlekła się od połowy, co chwilę zerkałam w róg ekranu telefonu żeby zobaczyć ile zostało do końca.
On miał być niby jakimś gangsterem? Przecież był tak infantylny, że łapałam się za głowę. Mówił do Ivon jak do dziecka: "mała wstydnisio", "kończmy szybciutko i na śniadanko", "już idziemy do łóżeczka". A propos "śniadanka" gdyby usuną połowę scen gdzie jedzą posiłki to książka skróciłaby się pewnie o 50 stron. Ja rozumiem, że ona wcześniej głodowała i jedzenie jest dla niej ważne, ale bez przesady...
Plusem jest miejsce akcji (miła odmiana po Włochach i USA), pokazanie różnic społecznych i brak męskich imion typu: Luca, Antonio i Dominic.
I kto wybrał taką okładkę?

Bardzo rzadko czytam romanse polskich autorek, a ta książka jest przypomnieniem dlaczego tego nie robię. Można to jakoś odczytać? Dobrze, że mam abonament na Legimi, bo wkurzyłabym się gdybym wydała pieniądze na papierową wersję.
Początek na prawdę bardzo mnie wciągnął, zarwałam dla niego pół nocy, a potem... dla mnie książka powinna kończyć się w momencie jej przeprowadzki...