Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zanik moralności, brak jakichkolwiek uczuć, czy chociażby empatii - tak można w skrócie przedstawić to, do czego dąży współczesna cywilizacja. A zostało to ukazane w 451 stopniach Fahrenheita. Ludzie z uwielbieniem oddają się rozrywkom, których celem jest tylko otępienie i pozbawienie własnych poglądów, a do książek zagląda coraz mniej ludzi w większości młodzieży, co jest przerażające (chociaż na szczęście jeszcze nie tak bardzo jak w przedstawionej historii). Ludzie plują na siebie jadem jak Strażacy płomieniami na zakazane lektury. Czytelników się wyśmiewa i twierdzi, że są nudni i nie mają swojego życia, dlatego uciekają do książek. Ale czy nie jest dokładnie na odwrót? My, mole książkowe musimy pamiętać. Pamiętać o tych wszystkich znakomitych dziełach kultury, podczas gdy dla innych jest to niewygodne.

Zanik moralności, brak jakichkolwiek uczuć, czy chociażby empatii - tak można w skrócie przedstawić to, do czego dąży współczesna cywilizacja. A zostało to ukazane w 451 stopniach Fahrenheita. Ludzie z uwielbieniem oddają się rozrywkom, których celem jest tylko otępienie i pozbawienie własnych poglądów, a do książek zagląda coraz mniej ludzi w większości młodzieży, co jest...

Ostatni miesiąc nie był dla mnie łatwy. Codziennie przeżywałam załamania i histerie. A wczoraj jednym tchem przeczytałam cudowną książkę Stephena Chbosky'ego.
Charlie jest ode mnie o rok starszy, właśnie poszedł do liceum, którego oboje bardzo się obawiamy. Piszę w czasie teraźniejszym, ponieważ główny bohater jest pierwszą postacią, z którą tak bardzo się utożsamiam. Czuję się, jakby autor będąc podczas pisania tego dzieła, oddalony o 14 lat, dokładnie wiedział, jak się czuję, co przeżywam w środku, z czym nie jestem sobie w stanie poradzić i z jakimi problemami się borykam. Pomijam oczywiście palenie papierosów i zażywanie narkotyków, bo nie jest to zgodne z moją naturą, ale mimo wszystko Charlie otworzył mi oczy. Zobaczyłam jak bardzo zaczęłam się oddalać od świata, przestałam uczestniczyć w życiu. I postanowiłam to zmienić. Nie wiem jeszcze jak, ale postaram się być jak mój mentalny bliźniak.
Jeżeli ktoś się zastanawia się czy przeczytać tę książkę, to z pełnym zdecydowaniem i stanowczością mogę doradzić, że to absolutnie dobry pomysł. Ona zostawia ślad w sercu. Warto poświęcić jej trochę czasu i "przefiltrować przez siebie". :)

Ostatni miesiąc nie był dla mnie łatwy. Codziennie przeżywałam załamania i histerie. A wczoraj jednym tchem przeczytałam cudowną książkę Stephena Chbosky'ego.
Charlie jest ode mnie o rok starszy, właśnie poszedł do liceum, którego oboje bardzo się obawiamy. Piszę w czasie teraźniejszym, ponieważ główny bohater jest pierwszą postacią, z którą tak bardzo się utożsamiam. Czuję...

Nie wiem dlaczego wielu krytykuje tę książkę. Osobiście podeszłam do niej z wielkim entuzjazmem (może zbyt wielkim) i mimo iż dosyć mozolnie się ją czytało, to myślę, że jest naprawdę dobra i pomimo stwierdzenia, że to "100 stron nudnego jak flaki z olejem gadania o rybach" ma pewien wartościowy przekaz, trzeba tylko spróbować go dostrzec.

Nie wiem dlaczego wielu krytykuje tę książkę. Osobiście podeszłam do niej z wielkim entuzjazmem (może zbyt wielkim) i mimo iż dosyć mozolnie się ją czytało, to myślę, że jest naprawdę dobra i pomimo stwierdzenia, że to "100 stron nudnego jak flaki z olejem gadania o rybach" ma pewien wartościowy przekaz, trzeba tylko spróbować go dostrzec.