Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Paradoksalnie trudno jest pisać o archeologii w sposób ciekawy. Na prawdę trzeba się nagimnastykować żeby zbudować interesującą narrację, gdy do dyspozycji mamy tylko nieliczne źródła materialne i spekulatywną chronologię. Niestety większość archeologów, mimo że są fachowcami z wielkim dorobkiem naukowym ma wyjątkowo ciężkie pióro do pisania w sposób popularny. No bo do belletrystyki trzeba mieć zmysł. Książka Dąbrowskiego jest nawet miło napisana i dość lekko się ją czyta. Niestety jednak autor miewa zapędy do mącenia wody i dodawania dygresji, co momentami może zbijać czytelnika z tropu. Tak jakby dygresje były warunkiem pisarstwa popularnonaukowego. No ale generalnie nie jest źle. Fajny wstęp do poznania dziejów kultury łużyckiej i epoki brązu.

Paradoksalnie trudno jest pisać o archeologii w sposób ciekawy. Na prawdę trzeba się nagimnastykować żeby zbudować interesującą narrację, gdy do dyspozycji mamy tylko nieliczne źródła materialne i spekulatywną chronologię. Niestety większość archeologów, mimo że są fachowcami z wielkim dorobkiem naukowym ma wyjątkowo ciężkie pióro do pisania w sposób popularny. No bo do...

Super jest ten reportaż serialowy/serial reportażowy. Niech mi tylko ktoś, (kto wie coś więcej) powie, czy ta historia jest serio prawdziwa? W sensie nie kwestionuję tego, ale jest tam tyle wątków, że to aż wydaje się niemożliwe.

Super jest ten reportaż serialowy/serial reportażowy. Niech mi tylko ktoś, (kto wie coś więcej) powie, czy ta historia jest serio prawdziwa? W sensie nie kwestionuję tego, ale jest tam tyle wątków, że to aż wydaje się niemożliwe.

Zgodzę się jedynie z tezą postawioną na początku, że powinniśmy dzień powszedni oddzielać od przeszłości i teraźniejszości ciężkimi wrotami. I tyle. Książka dla naiwnych. Amerykańskie dyrdymały podparte religijnymi mądrościami, które dla rozsądnego człowieka powinny być oczywiste. Już dawno temu Vonnegut kpił sobie z takich herosów sukcesu, wędrownych handlarzy aluminiowego sajdingu i encyklopedii.
Gorsze, że z książki wyziera znany nam skądś morał, że "praca czyni wolnym". Do tego Carnegie zdaje się być apologetą popularnej dziś "kultury zapierdolu". No Ameryczka pięknych snów... Osobiście uważam, że książka jest niebezpieczna. Daję jedną gwiazdę za te wrota.

Zgodzę się jedynie z tezą postawioną na początku, że powinniśmy dzień powszedni oddzielać od przeszłości i teraźniejszości ciężkimi wrotami. I tyle. Książka dla naiwnych. Amerykańskie dyrdymały podparte religijnymi mądrościami, które dla rozsądnego człowieka powinny być oczywiste. Już dawno temu Vonnegut kpił sobie z takich herosów sukcesu, wędrownych handlarzy aluminiowego...