Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Żegnaj Afryko. Dalsze losy białej masajki" jak sama nazwa wskazuje jest kontynuacją pierwszej książki Corienne Hofmann "Biała masajka". Można sięgnąć do tej pozycji aby dowiedzieć się jak potoczyły się losy bohaterki po jej ucieczce z Kenii. Odnajdziemy też informacje na temat losów jej rodziny z plemienia Samburu.

"Żegnaj Afryko. Dalsze losy białej masajki" jak sama nazwa wskazuje jest kontynuacją pierwszej książki Corienne Hofmann "Biała masajka". Można sięgnąć do tej pozycji aby dowiedzieć się jak potoczyły się losy bohaterki po jej ucieczce z Kenii. Odnajdziemy też informacje na temat losów jej rodziny z plemienia Samburu.

Trudno mi oceniać "Białą masajkę" gdyż nie jest to literacka fikcja, tylko zapis wspomnień Corinne Hofmann z jej ponad 3 letniego pobytu w Kenii, wśród ludu Samburu.
Pomimo nie wielkich rozmiarów książki, było mi bardzo ciężko przebrnąć przez kolejne stronice do końca. Przyczyna nie leżała w języku, który jest bardzo prosty. Źródło moich męczarni znajdowało się w samym sercu opowieści - w głównej bohaterce. Jej poczynania cechowała wysoka ignorancja i bezmyślność. Nie odbieram tej historii jako wielkiego romansu, który skończył się gorzko. Dla mnie jest to zapis obsesyjnej fascynacji mężczyzną, która rozwinęła się na gruncie pociągu fizycznego. Bohaterka rzuca się w świat, którego nie zna i denerwuje się, że rzeczywistość nie przystaje do romantycznego wyobrażenia jakie miała.
Jest to dobra przestroga dla tych wszystkich naiwnych, którzy myślą, że "jeśli będę kochać wystarczająco mocno, to ta druga osoba się zmieni".
Przymykając oko na powyższe, z książki można wyłuskać parę ciekawych informacji na temat życia w Kenii.
Pani Corienne ma prawo do swoich odczuć i poglądów. Mnie po prostu nie urzekła jej historia.

Trudno mi oceniać "Białą masajkę" gdyż nie jest to literacka fikcja, tylko zapis wspomnień Corinne Hofmann z jej ponad 3 letniego pobytu w Kenii, wśród ludu Samburu.
Pomimo nie wielkich rozmiarów książki, było mi bardzo ciężko przebrnąć przez kolejne stronice do końca. Przyczyna nie leżała w języku, który jest bardzo prosty. Źródło moich męczarni znajdowało się w samym...

"Księga nocnych kobiet" jest książką wybitną, jedną z lepszych pozycji poruszających trudny i niewygodny temat niewolnictwa. Akcja rozgrywa się na Jamajce w czasach kolonialnych. James Marlon niczego nie koloryzuje, nie upiększa, nie oszczędza czytelnika. Udaje mu się uniknąć zbędnego patosu oraz jednoznacznego podziału bohaterów na dobry-niewolnik, zły-biały. Zło rodzi zło, władza demoralizuje, czy jest się białym plantatorem, czy czarnoskórym "batowym". Książka pełna jest brutalnych scen i wulgaryzmów, czytając tekst czuje się jednak, że był to zabieg konieczny a nie wymuszony, nastawiony tylko na szokowanie.
Główna bohaterka Lilit buntuje się, nie tylko przeciwko niewolnictwu ale także przeciwko roli jaka jest jej narzucona jako kobiecie. Lilit nie jest aniołem, bliżej jej raczej do swojej demonicznej imienniczki z hebrajskiej mitologi.
Gorąco polecam "Księgę nocnych kobiet" - w moim odczuciu jest to jedna z lepszych książek, które ukazały się w 2017

"Księga nocnych kobiet" jest książką wybitną, jedną z lepszych pozycji poruszających trudny i niewygodny temat niewolnictwa. Akcja rozgrywa się na Jamajce w czasach kolonialnych. James Marlon niczego nie koloryzuje, nie upiększa, nie oszczędza czytelnika. Udaje mu się uniknąć zbędnego patosu oraz jednoznacznego podziału bohaterów na dobry-niewolnik, zły-biały. Zło rodzi...