Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszych "Chłopców" skończyłem bez większego entuzjazmu, jednak z każdym kolejnym tomem historia nabierała tempa. "Największą z przygód" pochłonąłem szybko i był to naprawdę smakowity kąsek. Dobra akcja, brak przestojów i mocne teksty, które zostaną ze mną na dłużej, zwłaszcza jedynego w swym rodzaju Kędziora. Pozostało parę niedopowiedzeń i zakończenie może budzić pewien niedosyt, ale może dlatego, że kończy się jak wiele znanych nam historii z dorosłego życia, chociaż nasze wewnętrzne dziecko pragnęłoby czegoś większego. Z drugiej strony tym głębiej do nas trafia.

Pierwszych "Chłopców" skończyłem bez większego entuzjazmu, jednak z każdym kolejnym tomem historia nabierała tempa. "Największą z przygód" pochłonąłem szybko i był to naprawdę smakowity kąsek. Dobra akcja, brak przestojów i mocne teksty, które zostaną ze mną na dłużej, ...

Rozwiń

Zwiń

Nie znoszę, wręcz nienawidzę wszelakich motywów amnezji w książkach, serialach i filmach. Po prostu irytują mnie na potęgę. Patrzysz na bohatera. Dobrze wiesz, kim jest i kim są dla niego wszyscy przez niego mijani. On tego nie wie i to jest nie do wytrzymania. Dlatego też kilka razy musiałem odkładać książkę na bok. Mimo wszystko jednak dotrwałem do końca i nie żałuję. Powieść różni się wyraźnie klimatem od poprzednich dwóch tomów, ale to wyjaśnia autor w posłowie. Czy wpłynęło to na plus serii? Na pewno podbiło napięcie, dodając również powagi książce, przy zachowaniu lekkiej patologicznej absurdalności historii. Ku mojemu zaskoczeniu naprawdę udana część, która nie prosi, a wręcz wymaga sięgnięcia szybko po kolejną odsłonę "Chłopców".

Nie znoszę, wręcz nienawidzę wszelakich motywów amnezji w książkach, serialach i filmach. Po prostu irytują mnie na potęgę. Patrzysz na bohatera. Dobrze wiesz, kim jest i kim są dla niego wszyscy przez niego mijani. On tego nie wie i to jest nie do wytrzymania. Dlatego też kilka razy musia...

Rozwiń

Zwiń

Walczą we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony wszystko krzyczy "Tak! Kłamca powrócił! Wiedziałem, że Króla Kłamstw nie sposób okłamać!" Z drugiej niestety z każdą kolejną kartką uderza we mnie myśl, która towarzyszyła mi przy sporej części dopisanych tomów "już-niby-zamkniętych" serii, mówiąca że raz zamkniętych drzwi nie powinno się już otwierać, chyba, że hucznie i z pomysłem. Tutaj niestety jedynie je uchylono. Nie zrozumcie mnie źle, bo to naprawdę udane opowiadania, tyle że, no właśnie - osobne opowiadania, które jedynie połączono krótkimi przerywnikami w stylu drugiego tomu "Stróży". Jak na kontynuacje apokaliptycznej powieści, to ciut słabo... Może i wielu narzekało na zakończenie serii, ale i oni muszą przyznać, że wywołało naprawdę silne uczucia. Tutaj mamy wszystko nijakie. Opowiadania są dobrze i nie ustępują poziomem poprzednikom, ale nawiązanie do cofniętego końca świata jest bardzo naciągane i w sumie powierzchowne. Spodziewałem się faktycznie dalszego ciągu, bo mimo wszystko Loki miał jakiegoś asa w rękawie (tzn. kopertę). Mieliśmy też opętanego anioła, który mógł być zalążkiem naprawdę dobrej intrygi. Zamiast tego przeczytaliśmy tylko, że Loki coś tak robił, nadziałał i tyle. Niestety bardzo rozczarowujące i nie kupuję tłumaczenia autora o alternatywnych światach i możliwości wybrania sobie, w które zakończenie się wierzy. No po prostu nie. Jedyny plus, to koniec z udawaniem, że "Stróże" są osobną serią i teraz oficjalnie zostają włączeni do "Kłamcy".

Walczą we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony wszystko krzyczy "Tak! Kłamca powrócił! Wiedziałem, że Króla Kłamstw nie sposób okłamać!" Z drugiej niestety z każdą kolejną kartką uderza we mnie myśl, która towarzyszyła mi przy sporej części dopisanych tomów "już-niby-zamk...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo udana powieść dla dzieci i młodzieży. W tym roku zastąpiłem w spisie lektur piątej klasy "Sposób na Alcybiadesa" "Czerwonym krzesłem" i był to strzał w dziesiątkę. Dzieciaki przeczytały książkę z zainteresowaniem i chętnie dzieliły się swoimi wrażeniami. Ja również czytałem ją pierwszy raz i muszę przyznać, że jako dorosły też mile spędziłem czas. Historia nie jest przegadana, ma dobre tempo i pomimo prostej fabuły zachowuje dość niewiadomych, żeby nie była w pełni przewidywalna. Książka doczekała się również naprawdę udanej ekranizacji, więc teraz zarażam nią moją pięciolatkę. Najpierw film na zachętę, a do poduszki już czytanka.

Bardzo udana powieść dla dzieci i młodzieży. W tym roku zastąpiłem w spisie lektur piątej klasy "Sposób na Alcybiadesa" "Czerwonym krzesłem" i był to strzał w dziesiątkę. Dzieciaki przeczytały książkę z zainteresowaniem i chętnie dzieliły się swoimi wrażeniami. Ja równi...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było złe... Po naprawdę udanych "Darach bogów" spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Do I tomu autor dobrze się przygotował, co udowadnia nam w posłowie. Byłem wtedy pod niemałym wrażeniem, że ze szczątkowych podań z różnych stron słowiańskich ludów udało mu się złożyć mitologię, która mogła bez wstydu stanąć obok greckiej czy nordyckiej. Dlatego też liczyłem na naprawdę rzetelną historię Popiela. Pisząc "rzetelną" nie miałem oczywiście na myśli szczegółowej powieści podpartej wyłącznie historycznymi faktami, bo tych, jak wiemy, w zasadzie nie mamy poza znacznie późniejszymi podaniami o legendzie z myszami. Mamy jednak najnowsze badania archeologiczne i udokumentowane istnienie rywali Piastów. Chociaż nie mamy żadnego dowodu, że byli to Popielidzi, można byłoby tak założyć i napisać słowiańską "Grę o tron". Zamiast tego dostaliśmy prawdziwy chaos przypominający wypociny szkolnego ucznia, który nie nauczył się na sprawdzian i stara się ratować bezmyślnie łącząc to, co mu w głowie świta, w jedną całość.
Największą trudnością w ocenie "Popiela" nie jest wymienienie jego wad, ale decyzja, która jest największą, ponieważ wszystkie pchają się na pierwsze miejsce. Zacznijmy może od tego, że w "Popielu" jest niewiele Popiela. Nie nazwałbym go nawet bohaterem drugoplanowym, a prędzej epizodycznym. Powieść poświęcona jest bardziej Krakowi i jego potomkom (btw. z drzewem genealogicznym autor też ostro przesadził). Jeśli jednak ktoś liczy na sensowne rozwinięcie ich historii, niech nawet nie sięga po tę pozycję. Wszystko jest tak drętwo napisane i grubymi nićmi szyte, że aż oczy bolą. Narracja szczątkowa i ogólna w stylu legend ze szkolnego podręcznika, podobnie dialogi. Najgorsza jest jednak fabuła, która jest połączeniem fragmentów znanych nam legend, ale całkiem bez sensu. Zupełnie, jakby dziecko bawiące się sorterem chciało wsadzić kwadrat w trójkąt. Metamorfozy są najwyraźniej dla autora odpowiedzią na wszystko. Co z tego, że w danej legendzie nigdy nie było Popiela? Był, tylko przemieniony. W człowieka, rybę, płaza czy owada - co za różnica. Żeby jednak nie było nudno, do tego słowiańskiego bigosu dodano smoki, wodniki, armie nieumarłych i disney'owskie czary. Autor pewnie chciał zrobić z legendy w jakimś momencie coś w stylu nordyckiego Ragnarok, ale z bardzo mizernym skutkiem. W tej książce nie ma logiki i o ile "Dary Bogów" pokochałem, przy "Popielu" tak bardzo się męczyłem, że po "Wandę" już na pewno nie sięgnę. Jeśli ktoś chce poczytać o Popielu, niech sięgnie po "Starą baśń" Kraszewskiego, a nie... to coś.

Ależ to było złe... Po naprawdę udanych "Darach bogów" spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Do I tomu autor dobrze się przygotował, co udowadnia nam w posłowie. Byłem wtedy pod niemałym wrażeniem, że ze szczątkowych podań z różnych stron słowiańskich ludów udało mu się złożyć...

Rozwiń

Zwiń