Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy ma dwie strony, dwa oblicza i tylko od nas samych zależy, którą pokażemy światu. Jedna mroczna, druga może być zaś całkiem inna. Ale patrząc na innego człowieka nie jesteśmy w stanie dostrzec tych małych, ledwo dostrzegalnych sygnałów, które wysyła. Oceniamy go i wkładamy do szufladki. Kiedy tak naprawdę nie widzimy dokładnie.

"Sarkazm to wynik mroku. Oddycham nim. Moja czarna dusza to wilk, sarkazm to owcza skóra"

Osoby z otoczenia Toby' ego nakleili mu łatkę samotnika, ale także i dupka. Nie znali go z tej drugiej strony, co czuł, co myślał, jak patrzył na świat. Nie starali się, skreślili go i nie dali szansy, a raczej to oni nie zamierzali przedostać się przez mur, który chłopak wokół siebie stworzył. Miał jedno zadanie, cel, do którego tak starannie dążył. Samotność, a także jego przeżycia dały mu się mocno we znaki.

"Branie na siebie winy za wszystko jest produktem ubocznym niepewności i czucia się bezwartościową"

Przeszłość zawsze zostawia ślad po sobie. Trauma ciągnie się za nami, kiedy nie przepracujemy jej to nie nauczymy się żyć tak, by się nie obwiniać. To właśnie poczucie winy oraz wypowiedzi bliskiej osoby wpędziły Toby' ego w taki stan, któremu nie życzę nikomu. Kiedy myśli się, że jest się niczym, niewartościowym i w sumie nie powinno być nas na tym świecie, bo przecież nikomu na nas nie zależy. W większości te myśli prowadzą do jednego, a gdy nie otrzyma się pomocy na czas może być za późno, by naprawić istnienie, a raczej je przywrócić.

"Każdy pocałunek kiedyś się kończy, ale nie pamięć o nim"

Na szczęście w każdym mroku pojawia się promyk nadziei i światła na wyjście z sytuacji. Takim promykiem stała się Alice, dziewczyna, która także borykała się ze swoimi demonami, ale potrafiła przejrzeć duszę człowieka na wskroś. Właśnie taka osoba jak ona była potrzebna, by rozświetlić szare i pełne mroku istnienie Toby' ego. Była nadzieją na lepsze jutro, nadzieją, że wszystko będzie dobrze, nadzieją, że jest wart wszystkiego. Pomogła mu, otworzyła go, a wraz z tym pojawiło się uczucie, które zmieniło tak wiele.

"Każdemu na kimś zależy, ale niektórzy są okropni w okazywaniu tego"

Z piórem autorki spotkałam się podczas czytania innej lektury i wcale nie mam tu na myśli "Promyczka", którego zakończenie zostało mi zdradzone i jak dotąd nie potrafię się zabrać za tę historię. Przeczytałam "O wiele więcej" ale to "Druga strona" skradła moje serce. Uważam, że to najlepsza książka autorki, mimo braku obeznania z "Promyczkiem". Autorka pokazała, że zawsze jest wyjście i zawsze jest czas na to, by zwrócić się o pomoc, bo tak naprawdę nie jesteśmy sami. Bądźmy czujni, uważni i starajmy się pomagać innym, bo nigdy nie wiadomo, czy nie rozświetlimy czyjegoś szarego dnia i nadamy mu nowe znaczenie. Pamiętajmy, że każdy ma swoją drugą stronę! Patrzmy uważnie i bądźmy dobrzy dla innych, bo nie wiadomo, czy ten ktoś nie przeżywa gorszego czasu. Podczas lektury nie zabrakło emocji, które nie raz i nie dwa doprowadzały do łez, czy do głębszych refleksji. Gorąco polecam! / Jasmine Cammaro

Każdy ma dwie strony, dwa oblicza i tylko od nas samych zależy, którą pokażemy światu. Jedna mroczna, druga może być zaś całkiem inna. Ale patrząc na innego człowieka nie jesteśmy w stanie dostrzec tych małych, ledwo dostrzegalnych sygnałów, które wysyła. Oceniamy go i wkładamy do szufladki. Kiedy tak naprawdę nie widzimy dokładnie.

"Sarkazm to wynik mroku. Oddycham nim....

Ach ta miłość, gdyby wybrać drogę rozsądku, a nie serca, to bólu po jej stracie wcale byśmy nie udczuli, ale także stracilibyśmy chwile, które teraz są pięknymi, lecz bolesnymi wspomnieniami ukochanej osoby, która odeszła z naszego życia. A my teraz wypluwamy sobie żyły, by tylko o niej nie myśleć, by nie poświęcać jej ani kawałka naszych myśli, lecz na próżno. Każda sekunda chciana czy też nie jest jej poświęcona. Łzy wylewają się strumieniami, by tylko jakoś poradzić sobie po utracie tych ramion, które tuliły do snu, tych dłoni, które łapały każdą spływającą łzę z policzków.

"Nie wyglądał na kogoś,
w kim można się zakochać.
Wyglądał na kogoś,
kto nie pozostawia wyboru"

Szukamy w każdej kolejnej osobie tej, którą utraciliśmy i chcąc nie chcąc porównujemy. Tęsknota zżera serce, które zamyka się, tworząc mur, ale i też muzeum poświęcone temu jednemu, który na stałe je skradł. Serce, umysł i dusze. Jest jak złodziej który sieje spustoszenia co rusz coraz większe.

"Wolność serca
odkąd to on przyśpiesza mój oddech"

Subtelne, a zarazem delikatne pióro autorki uderzyło mnie, ale i skradło w całości. Oddałaś temu tomikowi serce, a także tchnełaś w nie życiem, które teraz spisane opowiada waszą miłość, jej wzloty, jej upadki, ale i najgorsze jej koniec i utratę. Radzenie sobie w nowej rzeczywistości nie jest tak łatwe jakbyśmy tego chcieli. Staramy się i kiedy udaje się nam zrobić mały kawałek do przodu, pojawia się z tyłu głowy ta jedna nieproszona myśl, co by było gdyby. Wtedy wspomnienia zalewają nasze umysły i nie potrafimy przerwać tego filmu, który ukazuje nam jego klatki, kadry jedna po drugiej, aż kończy się to morzem wylanych łez.

"Nie ma niepokoju w miejscach,
w których są twoje dłonie"

Jak to mawiają, czas to najlepsze lekarstwo na złamane serce. Lecz musi upłynąć go zdecydowanie za dużo, by dotarło do nas, że mamy inną opcje, którą możemy przegapić, zbyt uparcie patrząc do tyłu. Gdzieś po drodze gdzie na nowo siebie samych odzyskujemy musimy pamiętać, by nie żyć przeszłością bo może nam to zabrać przyszłość u boku osoby która jest nam przeznaczona. Nie zapomnimy tamtych tęczowek, które nie potrafiły nas kochać, ale może dostrzec te które na nasz widok będą lśnić w blasku słońca i księżyca.

"Zwiędnij mi już,
bo gorzej niż ból
znoszę tylko zieleń twoich oczu,
która spływa mi do serca nadzieją"

Co więcej mam powiedziec? Debiut autorki, który położył mnie na łopatki. Szczęka opadła na podłogę i coś czuję że długo będę ją stamtąd zbierać. Czytając uczucia autorki miałam wrażenie, że jestem tam razem z nią, w tych pięknych, ale i złych dla niej chwilach. Obudziłaś każdą możliwą emocje u mnie, od tych cudownych po te skrajne. Odnalazłam tu cząstkę samej siebie. Wylewałam łzy podczas lektury, które nie zawsze zwiastowały szczęście. Lektura wciągnęła mnie bez reszty i rozszarpała na kawałki, które ciężko odnaleźć. Dziękuje za możliwość odczuwania twoich emocji. Oczami wyobraźni i twoich słów widziałam każdą scenę, która pragnęłaś przekazać. Wszystkie rozterki, które cię rozrywały, a także momenty, które sprawiały, że serce wzlatywało na najwyższe wyżyny, pokazywały mi twój obraz z początku szczęśliwie zakochanej dziewczyny, po miłosny upadek i rozpacz. Oddałaś siebie tu i za to ci dziękuje. Piękne jest to, gdy autor oddaje się w całości swojemu dziełu, choć to nie zawsze jest taka łatwa przeprawa. Kolejna poetka, która skradła mi serce! Na pewno będę wracała do tego tomiku, ale i wyczekiwała kolejnych! Gorąco polecam! Naprawdę warto się dać pochłonąć! / Jasmine Cammaro

Ach ta miłość, gdyby wybrać drogę rozsądku, a nie serca, to bólu po jej stracie wcale byśmy nie udczuli, ale także stracilibyśmy chwile, które teraz są pięknymi, lecz bolesnymi wspomnieniami ukochanej osoby, która odeszła z naszego życia. A my teraz wypluwamy sobie żyły, by tylko o niej nie myśleć, by nie poświęcać jej ani kawałka naszych myśli, lecz na próżno. Każda...

Powiedzieć, że ta poezja mnie porwała to jedno z trafniejszych określeń. Nieznany Carlo zabiera swoich czytelników w głąb swojego serca i pozwala poznać pełne uniesień chwile, ale także pokazuje nam swoją wędrówkę w miłości. Poczułam każdą emocję, którą przekazał po strach, tęsknotę, miłosne uniesienie, a także ból po jej odejściu. Gdzieś po drodze znalazłam cząstkę siebie, cząstkę swoich emocji, swoich zmartwień, czy marzeń.

"Szukam kogoś na stałe
albo
chociaż na kawę do każdego poranka"

Tutaj każdy znajdzie dla siebie miejsce. Zachwyciłam się tymi słowami, wierszami. Złapały mnie za serce. Nie mogłam oderwać wzroku, choć nie chciałam wszystkiego przeczytać w jeden wieczór, w jedną godzinę. Chciałam poświęcić temu tomikowi więcej uwagi na jaką zasługuje. Zdecydowanie autor zajął w moim sercu specjalne miejsce na równi z Atticusem. Szukałam głębi w świecie poezji, ale także oddania w niej siebie. Dałam szansę, której nie żałuje, ponieważ ta poezja ujęła mnie w szczególny sposób. Zanurzyłam się w tym, i jak na razie pozostaje tam.

"Przypadkiem się poznaliśmy.
Przypadkiem zakochaliśmy.
To był piękny przypadek"

Prosty, a zarazem wyrazisty przekaz, który idealnie oddaje emocje autora. Potrzebowałam trochę czasu, by się pozbierać po tej wędrówce, która nie zawsze była łatwa. Miłość przypomina czasem wzburzone fale morza, są piękne, a także i pełne niespodzianek, niebezpieczeństw, strachu. A ból jaki zostawia po sobie, okazuje się być trudny do przełamania.

"Miłość i pływanie mają ze sobą coś wspólnego.
W obu przypadkach można utonąć"

Gorąco polecam! To jest piękna, ale zarazem bolesna przeprawa w głąb uczuć autora. W tej książce zawarł siebie, niczego nie udając. Ukazując paletę barw swojego zakochania się. Niewiele autorów sprawiło, że się wzruszyłam czytając ich dzieło, ale mogę śmiało rzec, że tutaj Nieznanemu Carlowi się to udało. Ja wiem jedno, nie raz i nie dwa będę wracać do tego tomiku i mam nadzieje, że ukaże się jeszcze nie jedno dzieło tego autora! /Jasmine Cammaro

Powiedzieć, że ta poezja mnie porwała to jedno z trafniejszych określeń. Nieznany Carlo zabiera swoich czytelników w głąb swojego serca i pozwala poznać pełne uniesień chwile, ale także pokazuje nam swoją wędrówkę w miłości. Poczułam każdą emocję, którą przekazał po strach, tęsknotę, miłosne uniesienie, a także ból po jej odejściu. Gdzieś po drodze znalazłam cząstkę siebie,...