Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koniecznie. Mimo dość agresywnej, niestroniącej od internetowej nowomowy formy, #upał to książka przystępna. I dobrze, bo dzieło Olszewskiego to rzecz społecznie istotna, do przeczytania tu, teraz i – jak powiedziałby główny bohater - „na szybkości”, zanim o znaczeniu hasztaga w tytule nikt już nie będzie pamiętał. Co nie powinno być zaskoczeniem, czytelność tej formy uwiera. Łatwość, z jaką przychodzi nam rozumieć poszarpaną dygresjami, eliptyczną, pędzącą i w tym pędzie stopniowo odklejającą się od znaczeń narrację dowodzi, że los, język i potrzaskana tożsamość Feja są nam bliższe, niż byśmy sobie tego życzyli. Olszewski umieszcza swą historię w strumieniu kolektywnej świadomości epoki „flejmu”, „hejtu”, „tłitów”, „szerów” i to wszystko – niestety – jest tu jasne. Jak słońce z okładki, które w książce Olszewskiego nie oświeca, a oślepia. #Upał nie nastraja pozytywnie, nie tylko ze względu na szokujący, podpowiedziany przez życie, finał. Dojmujące jest tutaj wrażenie językowego, międzyludzkiego i osobowościowego impasu, dla którego jedyną alternatywą stają się ruchy pozorne i kompulsje, dzięki którym można chwilami pomyśleć, że „jakoś to będzie”, a potem nie myśleć już wcale. Ponura, obowiązkowa lektura.

Koniecznie. Mimo dość agresywnej, niestroniącej od internetowej nowomowy formy, #upał to książka przystępna. I dobrze, bo dzieło Olszewskiego to rzecz społecznie istotna, do przeczytania tu, teraz i – jak powiedziałby główny bohater - „na szybkości”, zanim o znaczeniu hasztaga w tytule nikt już nie będzie pamiętał. Co nie powinno być zaskoczeniem, czytelność tej formy...