Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To ten typ książki, przy której ma się poczucie, że siedzi się z autorką przy kubku kawy lub kieliszku wina i słucha jej opowieści. Miałam wrażenie, jakbym z Eweliną prowadziła rozmowę na temat jej doświadczeń dotyczących życia w różnych państwach. Autorka ma dystans do siebie, czasami z przymrużeniem oka podchodzi do tego, co przydarza jej się w opisywanych na kartach książki krajach. Przyjemna, lekka lektura, idealna na jesienne czy zimowe wieczory. Polecam!

To ten typ książki, przy której ma się poczucie, że siedzi się z autorką przy kubku kawy lub kieliszku wina i słucha jej opowieści. Miałam wrażenie, jakbym z Eweliną prowadziła rozmowę na temat jej doświadczeń dotyczących życia w różnych państwach. Autorka ma dystans do siebie, czasami z przymrużeniem oka podchodzi do tego, co przydarza jej się w opisywanych na kartach...

Są tacy ludzie, z którymi od razu mam świetny kontakt. Jest to coś, ta chemia, ta porozumienie. I tak właśnie było z Joanną, autorką książki „Chwila na miłość”. Kiedy napisała do mnie kilka miesięcy temu i zaproponowała, bym przeczytała jej pierwszą książkę (której poszerzona wersja pod zmienionym tytułem ma obecnie swoją premierę), zgodziłam się bez mrugnięcia okiem. I nie żałowałam.
Joanna wyjeżdża ze swego ukochanego Krakowa do Sarajewa na stypendium naukowe. Początkowo nie jest przekonana, że to dobry pomysł. Bardziej marzyła o Zagrzebiu, który jawił jej się jako potencjalnie ciekawsze miasto. Szybko jednak miała się przekonać, że Sarajewo jest jej miejscem na ziemi. Pierwsze tygodnie oswajała się z miastem, a później coraz mocniej rozbudzała w sobie uczucie do niego. Zresztą nie tylko do samego Sarajewa, gdyż w międzyczasie zakochała się w Sejo, swoim przyszłym mężu. Jednak zanim staną na ślubnym kobiercu i ogłoszą happy end, czeka ich trudna i bardzo wyboista droga do przejścia. Joanna opuszcza Sarajewo na początku 1992 roku. A później zaczyna się wojna i batalia dwojga ludzi, by ich uczucie przetrwało tę ogromną próbę. Joanna za wszelką cenę usiłuje utrzymać kontakt z ukochanym, przekazać mu dary, pomóc mu wydostać się z bałkańskiego, wojennego kotła.
Ludzie, historia, emocje - wydaje mi się, że w tych trzech słowach zawiera się kwintesencja książki Joanny Stovrag. W „Chwili na miłość” poznajemy losy nie tylko Joanny i Sejo, ale również ich rodzin, przyjaciół oraz tych, którzy wpłynęli na to, że ich historia skończyła się happy endem. Po drugie w książce mamy dawkę historii, związaną z tym, co działo się na Bałkanach i w Polsce pod koniec XX wieku.
Więcej moich wrażeń przeczytacie na moim blogu: http://balkanyrudej.pl/chwila-milosc-joanny-stovrag-historia-uczucia-przetrwalo-wojne/

Są tacy ludzie, z którymi od razu mam świetny kontakt. Jest to coś, ta chemia, ta porozumienie. I tak właśnie było z Joanną, autorką książki „Chwila na miłość”. Kiedy napisała do mnie kilka miesięcy temu i zaproponowała, bym przeczytała jej pierwszą książkę (której poszerzona wersja pod zmienionym tytułem ma obecnie swoją premierę), zgodziłam się bez mrugnięcia okiem. I nie...