Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Więc kiedy szepce: - Kochasz mnie. Prawda czy fałsz? Odpowiadam: - Prawda.

Więc kiedy szepce: - Kochasz mnie. Prawda czy fałsz? Odpowiadam: - Prawda.

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony.

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony.

- Jestem szczęśliwa. Nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak dobrze. A ty? - Ja? – przytula ją do siebie – ja czuję się znakomicie. - Tak, że mógłbyś palcem dotknąć nieba? - Nie, nie tak. - Jak to, nie tak? - O wiele wyżej. Co najmniej trzy metry nad niebem.

- Jestem szczęśliwa. Nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak dobrze. A ty? - Ja? – przytula ją do siebie – ja czuję się znakomicie. - Tak, że mógłbyś palcem dotknąć nieba? - Nie, nie tak. - Jak to, nie tak? - O wiele wyżej. Co najmniej trzy metry nad niebem.

Nagle zdajesz sobie sprawę, że wszystko się skończyło. Naprawdę. Nie ma już powrotu. Czujesz to. I próbujesz zapamiętać, w którym momencie to wszystko się zaczęło. I odkrywasz, że zaczęło się wcześniej niż myślisz. Długo wcześniej. I to w tej chwili zdajesz sobie sprawę, że to wszystko zdarzyło się tylko raz. I nieważne jak bardzo się starasz, nigdy nie poczujesz się taki sam. Nie będziesz już nigdy czuć się jak trzy metry nad niebem...

Nagle zdajesz sobie sprawę, że wszystko się skończyło. Naprawdę. Nie ma już powrotu. Czujesz to. I próbujesz zapamiętać, w którym momencie to wszystko się zaczęło. I odkrywasz, że zaczęło się wcześniej niż myślisz. Długo wcześniej. I to w tej chwili zdajesz sobie sprawę, że to wszystko zdarzyło się tylko raz. I nieważne jak bardzo się starasz, nigdy nie poczujesz się taki sam. ...

Nie ma czegoś takiego, jak dobro i zło, jest tylko władza i potęga... I mnóstwo ludzi zbyt słabych, by osiągnąć władzę i potęgę...

Nie ma czegoś takiego, jak dobro i zło, jest tylko władza i potęga... I mnóstwo ludzi zbyt słabych, by osiągnąć władzę i potęgę...

Ty i ja... trzy metry nad niebem.

Ty i ja... trzy metry nad niebem.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Ja! Książki! I trochę inteligencji! Są ważniejsze rzeczy... przyjaźń i męstwo... i... och, Harry... bądź ostrożny!

Ja! Książki! I trochę inteligencji! Są ważniejsze rzeczy... przyjaźń i męstwo... i... och, Harry... bądź ostrożny!

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

-Przemyślałaś swój plan i dostrzegłaś jego wady, skarbie, zgadza się? -wypytuje mnie. -Wpadły ci do głowy jakieś nowe pomysły? -Chcę wzniecić powstanie -oświadczam.[...] -No tak, a ja chcę się napić. Daj mi znać, jak ci idzie, dobrze?

-Przemyślałaś swój plan i dostrzegłaś jego wady, skarbie, zgadza się? -wypytuje mnie. -Wpadły ci do głowy jakieś nowe pomysły? -Chcę wzniecić powstanie -oświadczam.[...] -No tak, a ja chcę się napić. Daj mi znać, jak ci idzie, dobrze?

,,-Nie chcębyć kolejnym pionkiem w ich grze [...]

,,-Nie chcębyć kolejnym pionkiem w ich grze [...]

Nie nawidze pająków... dlaczego to nie mogły być motyle?

Nie nawidze pająków... dlaczego to nie mogły być motyle?

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostrożnie, żeby go nie obudzić, ale i tak już nie śpi. - Noc bez koszmarów - odzywa się. - Jak to? - pytam. - Tej nocy cię nie dręczyły - wyjaśnia. Rzeczywiście, pierwszy raz od niepamiętnych czasów spokojnie przespałam noc. - Ale coś mi się śniło - przypominam sobie. - Szłam przez las za kosogłosem, bardzo długo, ale tak naprawdę to była Rue. Kiedy zaśpiewał, usłyszałam jej głos. - Dokąd cię zaprowadziła? - Odgarnia mi włosy z czoła. - Nie wiem, nie dotarłyśmy na miejsce. Ale byłam szczęśliwa. - Spałaś jak szczęśliwy człowiek - przyznaje Peeta. - Jak to możliwe, że nigdy nie wiem, kiedy tobie śnią się koszmary? - zdumiewam się. - Nie mam pojęcia. Chyba nie wrzeszczę, nie młócę rękami i w ogóle jestem spokojny. Po prostu budzę się zdrętwiały ze strachu. - Powinieneś mnie budzić - zauważam i rozmyślam o tym, że w kiepską noc potrafię wyrwać Peetę ze snu nawet dwa albo trzy razy. I o tym, ile czasu niekiedy potrzeba, żeby mnie uspokoić. - To nie jest konieczne. Moje koszmary zazwyczaj wiążą się z utratą ciebie - wyznaje. - Dochodzę do siebie, kiedy sobie uświadamiam, że jesteś przy mnie.

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostrożnie, żeby go nie obudzić, ale i tak już nie śpi. - Noc bez koszmarów - odzywa się. - Jak to? - pytam. - Tej nocy cię nie dręczyły - wyjaśnia. Rzeczywiście, pierwszy raz od niepamiętnych czasów spokojnie przespałam noc. - Ale coś mi się śnił...

Wesołych Głodowych Igrzysk. I niech los zawsze wam sprzyja!

Wesołych Głodowych Igrzysk. I niech los zawsze wam sprzyja!