Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Buszujący w zbożu” to jedna z tych pozycji, o której każdy słyszał, ale nie pamięta kiedy i gdzie. Kupiłam ją spontanicznie, nawet nie trudząc się, aby przeczytać jej opis. Nie wiem czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Na pierwszy rzut oka - banał. Jednak pod tym kryje się coś więcej. Mam wrażenie, że gdyby nie była pisana z perspektywy Holdena, nie dotrwałabym do końca. Przyznam bez bicia, polubiłam go. Być może „lubić” to zbyt duże słowo, ale chłopak zdobył u mnie sympatię. Niektórzy widzą w nim zarozumiałego gówniarza. Ja doskonale rozumiem o co mu chodzi.
Książka lekka, bardzo przyjemnie się ją czyta, jednak nie przypięłabym jej nalepki „trzeba znać, trzeba rozumieć”, raczej „byłoby miło”. A według mnie, miło było.

„Buszujący w zbożu” to jedna z tych pozycji, o której każdy słyszał, ale nie pamięta kiedy i gdzie. Kupiłam ją spontanicznie, nawet nie trudząc się, aby przeczytać jej opis. Nie wiem czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Na pierwszy rzut oka - banał. Jednak pod tym kryje się coś więcej. Mam wrażenie, że gdyby nie była pisana z perspektywy Holdena, nie dotrwałabym...

Z powodu braku czasu „męczyłam” książkę dzień w dzień, przez miesiąc. Muszę przyznać, zżyłam się. A co więcej, pomimo odstraszającej objętości, chętnie przeczytałabym kolejne tysiąc stron. A nawet i więcej. Książka do której chce się wracać. I do której wrócę na pewno. Reszta jest ciemnością.

Z powodu braku czasu „męczyłam” książkę dzień w dzień, przez miesiąc. Muszę przyznać, zżyłam się. A co więcej, pomimo odstraszającej objętości, chętnie przeczytałabym kolejne tysiąc stron. A nawet i więcej. Książka do której chce się wracać. I do której wrócę na pewno. Reszta jest ciemnością.