Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od Perfekcyjnej Niedoskonałości zaczęłam swoją przygodę z Dukajem, i jak mnie tą książką zauroczył dwa lata temu, tak do tej pory ani trochę nie zdołałam się uwolnić spod jego czaru. Zachwyciła mnie jego wyobraźnia i od tej pory uważam go za geniusza. PN jest trudną lekturą - przez pierwsze kilkadziesiąt stron zupełnie nie ma się pojęcia, o co chodzi, autor niczego nie ułatwia, podsuwa tylko Krzywą Progresu na początek, a potem rzuca na głęboką wodę - i radź sobie sam! Żadna książka nie dała mi tyle przyjemności z lektury, żadna nie była takim intelektualnym wyzwaniem, i żadnej innej po przeczytaniu nie przewróciłam z powrotem na pierwszą stronę, żeby przeżyć ją jeszcze raz bez chwili zwłoki. Przez lata miałam problem, co odpowiedzieć na pytanie o ulubioną książkę, wraz z PN problem zniknął. Chciałabym móc polecić ją każdemu, żeby każdy mógł się w tym świecie zatracić tak jak ja, ale to zbyt wymagająca i specyficzna lektura i wiem, że nie każdemu się spodoba, ba! wielu może ją odrzucić po kilkunastu stronach, po których nic a nic nie rozumie, ale PN pozostaje moim osobistym numerem jeden.

Od Perfekcyjnej Niedoskonałości zaczęłam swoją przygodę z Dukajem, i jak mnie tą książką zauroczył dwa lata temu, tak do tej pory ani trochę nie zdołałam się uwolnić spod jego czaru. Zachwyciła mnie jego wyobraźnia i od tej pory uważam go za geniusza. PN jest trudną lekturą - przez pierwsze kilkadziesiąt stron zupełnie nie ma się pojęcia, o co chodzi, autor niczego nie...