Życie Celestine to ciągła ucieczka. Wznieciła bunt przeciwko systemowi, jako jedyna ma na ciele wypisane wszystkie skazy oraz jedną na kręgosłupie, o której nikt nie wie prawie nikt. To jej karta przetargowa, argument, który pomoże obalić Trybunał. Jej towarzyszem jest Carrick, w którym powoli zaczyna się zakochiwać. Czy Celestine uda się pokonać nieludzki system?

Potencjał, który widziałam w „Skazie”, zagubił się w drugim tomie. Niby wszystko jest – dynamiczna akcja, zagadka do rozwiązania, fascynujący bohaterowie, ale nie ma świeżości, pomysłu, emocji. Tak naprawdę książka nie jest przemyślana. Zacznę od fabuły. Cały czas coś się dzieje, nie ma chwili, gdy bohaterowie nie uciekają, angażując się w liczne wydarzenia, kombinują, ale cała historia toczy się zbyt przewidująco. Ahern niczym mnie nie zaskoczyła, dlatego powieść okazała się po prostu nużąca. Celestine musi odkryć, gdzie znajduje się nagranie z jej wypalenia skaz i czas, który temu poświęca, wywołuje tylko irytację, bo czytelnik już na samym początku jest w stanie się wszystkiego domyślić. W książce znajdziecie wiele schematów, które kojarzycie ze znanych dystopii.

Następnie przejdę do głównej bohaterki. Celestine jest uosobieniem Mary Sue, czyli postaci idealnej, o ironio, bez żadnej skazy. Tak idealnej, że aż irytującej. Wszystko robiła, jak należy, wybierając większe dobro, poświęcając się, wygłaszając przy tym piękne mowy i grając rolę idealnej twarzy rewolucji. Dlaczego Katniss z „Igrzysk Śmierci” stała się jedną z najbardziej znanych postaci kobiecych? Bo nie chciała być Kosogłosem, twarzą wojny, wiedziała, że to skrzywdzi jej bliskich. Nie sądziła, że jest na tyle silna. Celestine to inna bajka – pewna siebie, zdeterminowana, jednak niedająca się lubić. Brakuje mi w tej postaci autentyzmu, prawdziwych emocji. W tej chwili widzę ją jako papierową postać, niewyróżniającą się niczym spośród innych.

Styl autorki również pozostawia wiele do życzenia, dialogi są sztuczne, bardzo długie. Brakuje im lekkości, nie są naturalne. Niektóre wydają się przeintelektualizowane. Historia nie wzbudziła u mnie żadnych emocji, mimo swojego potencjału – to przecież rewolucja, łamane są prawa człowieka, zryw społeczeństwa, praktycznie wojna. I nic, „Doskonała” okazała się niestety niedoskonała.

Przyczepię się jeszcze do okładki, ukazującej dziewczynę z pistoletem. W wielu opiniach czytelników zauważyłam, że spodziewali się bohaterki, która będzie walczyć z bronią w dłoni. I jest to błąd, bo nic takiego nie dzieje się w książce.

Jedno jest pewne, powieść przekazuje istotne wartości, neguje znany nam kult piękna. Błędy są wpisane w nasze życie, uczymy się na nich i stajemy się lepsi. Wykonanie, budowa postaci, styl i sama fabuła są rozczarowujące, tym bardziej że po lekturze „Skazy” nastawiłam się na prawdziwą jazdę bez trzymanki. Może następnym razem będzie lepiej, w końcu pisarze również uczą się na błędach – Ahern dopiero rozkręca się w tym gatunku, dlatego liczę, że jej kolejna książka okaże się dużo lepsza.

Gabriela Rutana