Autentyczność historii, a raczej możliwość ich zaistnienia w rzeczywistości, zawsze stała u Severskiego na wysokim poziomie. I to stanowiło jedną z największych zalet jego książek. Czekają na „Niepokornych” wielu czytelników zastanawiało się, czy autor sprosta postawionej sobie poprzeczce. Wszak napisane wcześniej pozycje w dużej mierze wskazywały na to, że będziemy mieli do czynienia z trylogią. Severski zostawił jednak pewne niedomknięte drzwi, które w najnowszej książce pozostały otwarte.

Powracają starzy bohaterowie, czyli Sara z Konradem czy Jagan. To jednak postać Popowskiego i tego, co mężczyzna wie, jest jednym z głównych wątków fabularnych. Ale jak przystało na powieść mocno szpiegowską, nic nie wygląda na to, czym jest w rzeczywistości. Trzeba przyznać, że przed przeczytaniem „Niepokornych” warto przypomnieć sobie poprzednie części. Można się połapać w fabule, ale z całą pewnością smaczki, które poukrywał między zdaniami pisarz, przejdą czytelnikowi koło nosa.

Severski tym razem napisał książkę znacznie bardziej „skondensowaną”. Widać, że niemal każde zdanie, który czytelnik ma przed nosem, zostało przemyślanie. Nie uświadczymy tutaj lania wody, zbędnych opisów i rzeczy, które tylko w teorii mają budować nastrój. Zdarza się wprawdzie, że trudno połapać się w niektórych scenach, ale można to zrzucić na karb ogromnej ilości osób przewijających się przez „Niepokornych”. A tych jest naprawdę dużo. Jednak ich pojawienie się za każdym razem zostało usprawiedliwione prowadzonymi wątkami. Bo czy na politycznych salonach samotny wilk może sobie poradzić? Cóż, Severski na to pytanie także odpowiada, choć niekoniecznie wprost.

Czy „Niepokorni” to zwieńczenie serii? Zakończenie, ku uciesze fanów, może oznaczać, że spotkamy się z niektórymi bohaterami ponownie. Choć miło by było przeczytać historię zupełnie inną, ale dalej w stylu Severskiego. Bo tego podrobić się nie da.

Bartosz Szczygielski