Poniższy tekst jest recenzją drugiego tomu serii „Prawo Millenium” i zawiera spojlery „Złodziejskiej Magii”.

Od wydarzeń opisanych w poprzedniej części minęło pięć lat. Tyen, pochodzący ze steampunkowego świata, w którym kurczące się zasoby magii napędzają rewolucję przemysłową, osiadł w szkole magii. Tam uzupełnia swoje braki w wiedzy na temat tego żywiołu, a w zamian naucza magii technologicznej, czyli łączenia czarodziejstwa z maszynami. Pewnego dnia do szkoły dociera wieść, że po dwudziestu latach nieobecności powrócił Raen, najpotężniejszy mag w historii. Jego prawa zabraniają przenoszenia się między światami i nauczania magii w szkołach, więc dom Tyena pustoszeje. Młody mag będzie musiał zdecydować, czy dołączyć do powstającego ruchu oporu, czy może zasilić szeregi popleczników Raena.

Tymczasem Rielle, skazana za używanie magii, co w jej teokratycznej społeczności jest ciężką zbrodnią, mieszka w społeczności tkaczy. Jednak pewnego dnia przybywa po nią anioł Valhan, by zabrać ją do swojego świata. Tylko czy Valhan naprawdę jest istotą nadprzyrodzoną? A może raczej ma coś wspólnego z powrotem Raena?

„Anioł Burz” różni się od „Złodziejskiej Magii” tak bardzo, jak mogą różnić się dwa sąsiednie tomy w cyklu, jednocześnie nie tracąc ani na moment spójności. O ile w pierwszej części akcja toczyła się zupełnie od siebie niezależnie na dwóch kompletnie odmiennych światach, o tyle druga odsłona „Prawa Millenium” zabiera nas w podróż po uniwersum złożonym z niemal nieskończonej ilości cudownie zróżnicowanych „światów”. Bohaterowie przemieszczają się i uczą się skomplikowanych powiązań między nimi, co sprawia, że sąsiednie światy przypominają raczej sąsiednie kontynenty na jakiejś gigantycznej planecie.

Trudi Canavan to pisarka doświadczona i świetnie znana także w Polsce (m.in. z „Trylogii Czarnego Maga” czy „Ery Pięciorga”). Jednym z jej największych atutów jest umiejętność budowania wielkich, złożonych i fascynujących światów. Nie inaczej jest tym razem. Wspólnie z bohaterami poznajemy skomplikowane prawa tego uniwersum, jego wierzenia, politykę, ekonomię i kulturę. Ciekawie wypada zwłaszcza rasa Podróżników, swoistych Cyganów, którzy nie mają swojego świata, ale handlują wędrując między różnymi światami, przez co ich język i miara czasu stały się uniwersalnymi wzorcami w „międzyświecie”.

Jednak nawet najlepiej skonstruowany świat nie obroni powieści, w której brak dobrych bohaterów i pomysłu na fabułę. Canavan ma jedno i drugie. O ile w pierwszym tomie mieliśmy jasny podział na „tych dobrych” i „tych złych”, o tyle w drugim różnice się zacierają. Wybory moralne bohaterów stają się coraz bardziej wątpliwe, a świat składa się z różnych odcieni szarości. Dodaje to powieści wiele realizmu, zwłaszcza w częściach związanych z wojną i polityką, gdzie, jak to często bywa, obie strony mają swoje racje.

W efekcie dostajemy bardzo solidną powieść fantasy, którą z czystym sumieniem mogę polecić fanom gatunku i/lub Trudi Canavan.

Krzysztof Krzemień