Jednak Bennett i Chloe różnią się od typowych bohaterów tego typu pikantnych romansideł. To, co sprawia, że nie są jak większość postaci, to fakt, że się… nienawidzą. Jego charakter zdaje się przeczyć całej cieszącej oko otoczce – w pracy krzyczy na pracowników, doprowadza ich do płaczu, jest złośliwy, cyniczny, chamski, a kiedy nie ma już nic do powiedzenia… po prostu trzaska drzwiami. Ona jako jedyna nie daje sobą całkowicie pomiatać – również potrafi w ostrych słowach odpowiedzieć swojemu szefowi, ironizuje na temat jego umiejętności, nie płacze po kątach w odpowiedzi na jakąś kąśliwą uwagę i – co najważniejsze – potrafi odpłacić szefowi pięknym za nadobne.

Pierwsza erotyczna scena pojawia się w okolicach dwudziestej strony – autorki nie marnują więc czasu na grę wstępną z czytelnikiem. Nienawiść w mgnieniu oka przeradza się w pożądanie, a Chloe i Bennett nie potrafią oderwać od siebie rąk, ust i innych, równie ważnych, części ciała. Jeśli natomiast czytelnik myśli, że po tej pierwszej pikantnej scenie, bohaterowie zaczną być dla siebie milsi, że będą w pracy zerkać ukradkiem na siebie i wysyłać miłosne liściki w pośpiechu zapisane na biurowych karteczkach – ogromnie się myli. Po uporządkowaniu ubrań, włosów i łomoczących od żądzy i wysiłku fizycznego serc, kobieta i mężczyzna wracają do swoich starych zwyczajów. I choć on dotykał jej w miejscach najbardziej intymnych, a ona – choć podwładna – przejęła na moment cały jego interes, po tej chwili uniesienia znów są dla siebie panem Ryanem i panną Mills. Znów się nienawidzą i gardzą sobą, na każdym kroku sprawiając sobie przykrość i traktując złym słowem.

„Piękny drań” toczy się niemal jak erotyczna wersja szachów. On albo ona robi ruch, na który to drugie musi odpowiedzieć – kończy się to seksem, ale nie zawsze zaspokojeniem obydwu stron, ponieważ gra toczy się w dużej mierze o władzę. Mills i Ryan mają to samo pragnienie – chcą poczuć, że to drugie jest bezsilne w ich ramionach i nie pozostaje mu nic innego, jak błagać o zaspokojenie. Przez lwią część powieści właśnie tak będzie wyglądała jej fabuła – urozmaicona sytuacjami, zerwanymi drogimi figami i oczywiście okraszona pikantnym słownictwem. Zarówno bowiem Chloe, jak i Bennett odkrywają w sobie zamiłowanie do szeptania sprośnych słów, które dodatkowo wpływają na ich wzajemne stosunki.

Christina Hobbs i Lauren Billings napisały wspólnie powieść, która na pewno nie razi erotycznym słownictwem. Pikantne sceny nie są na szczęście śmieszne, ani w jakikolwiek sposób przesadzone – czyta się je więc dobrze i można bez problemu uwierzyć w ich prawdziwość. Może nieco zbyt często powtarzają się pewne dialogi podczas zbliżeń, może kolejne sceny są do siebie zbyt podobne, jednak o wiele ważniejsze jest to, że nie są nienaturalne, jak to często się zdarza w przypadku powieści erotycznych. „Piękny drań” to sprawnie napisana historia dla wielbicieli (a podejrzewam, że głównie wielbicielek) tego gatunku. Dużym plusem jest również to, że fabuła ani nie przeszkadza czytelnikowi czekającemu na kolejną „scenę”, ani nie jest wprowadzona do powieści na siłę, aby wypełnić przestrzeń pomiędzy, następującymi po sobie dość szybko, ujęciami seksualnych uniesień tej dziwnej pary.

„Pięknego drania” czyta się szybko i książka może okazać się nawet lekturą na jeden wieczór. Dobrym rozwiązaniem autorek było ukazanie zarówno punktu widzenia mężczyzny, jak i kobiety. Rozdziały naprzemiennie opowiadają więc historię z perspektywy raz Bennetta, raz Chloe. Z ciekawością obserwować można dzięki temu nieporozumienia wynikające z niedomówień, upartości i dumy tej dwójki. To, czego się nie spodziewałam po lekturze „Pięknego drania” to fakt, że o wiele mocniej kibicowałam jemu niż jej. To jego racje wydawały mi się częściej sensowne i to jego zachowanie – wytłumaczone rozdziałem, w którym poznajemy jego myśli – było rozsądniejsze. Chloe natomiast niejednokrotnie jawiła mi się jako ciut za bardzo rozhisteryzowana kobieta, która sama nie wie, czego chce.

W tym jednak kryje się główny atut książki. Bohaterowie, kobieta i mężczyzna, choć się nienawidzą – darzą się niegasnącym pożądaniem. Brzydki charakter traci znaczenie, kiedy ręka spocznie na udzie czy karku. Przez około trzysta stron czytelnik z ciekawością obserwuje więc wewnętrzną walkę bohaterów toczoną między tym, czego chce ciało, a tym, co zaleca umysł. „Piękny drań” nie nudzi i nie irytuje, zamiast tego może zapewnić nam kilka godzin przyzwoitej rozrywki, jeśli tylko lubimy dobrze napisane, erotyczne opowieści. I choć zakończenie może nie jest wymarzone, to teraz będziecie przecież musieli przeczytać „Pięknego drania”, aby je poznać i samodzielnie ocenić.

Sylwia Sekret