Aaron jest już pogodzony ze swoim nowym ja - prawie jakby przeszedł okres dojrzewania. Zaprawiony w boju, gotów jest również stawić czoła swojemu głównemu wrogowi, Werchielowi. Nasz bohater w końcu dorósł i nie mamy do czynienia w rozterkami rozchwianego emocjonalnie dzieciaka w wieku gimnazjalnym. To raczej spotkanie z w miarę dorosłym facetem, niejako świadomym, że ma niezłego "pałera" i mógłby stawać do pojedynku nie tylko z aniołem na sterydach ale i z samym Chuckiem Norrisem. Rzeź i rąbanka, a krew bryzga na wszystkie stro...

OK, przystopujmy. Niestety, a raczej na szczęście jest to nadal literatura młodzieżowa i sceny walk, konfrontacji i pojedynków na ognistą broń 'białą' są mimo, że w jakiś sposób brutalne, to jednak prawie bezkrwawe. Coś jak Harry Potter kontra Voldemort, w pierwszej książce z kamieniem filozoficznym. Drodzy rodzice, nie musicie swoim pociechom zakazywać powyższej książki. Pan Sniegoski po perypetiach z trzema poprzednimi częściami w końcu doszedł do kompromisu w kwestii mazgajstwa i odwagi. Tam gdzie trzeba współczucia - ono jest, a tam gdzie trzeba komuś przyłożyć wielką maczetą - ...ten ktoś ostatecznie dostaje zasłużoną działkę. Widać jeszcze stare przyzwyczajenia autora, najczęściej w problematycznych sytuacjach, ale teraz częściej się kieruję w stronę rozwiązania siłowego lub lekko humorystycznego. Nie ma niepotrzebnych dywagacji nad przeznaczeniem, sensem życia i tym podobnymi.

A technicznie? Na pewno jest to dobry, lekki styl, który powoduje, że książkę czyta się szybko i bez znudzenia. Autor postawił na prosty język i krótkie zdania, pokazując, że od czasu pierwszego tomu nabrał dużo doświadczenia. Dobre wyważenie między opisami i dialogami spowodowało, że tylko raz przyszły mi na myśl epistoły wypisywane przez Stephena Kinga. Poza tym, jeśli książka miałaby zamiast 300 stron, trochę ponad 500, to nie zrobiłoby to większej różnicy w dynamice czytania. Ot, więcej ciekawej fabuły.

Książkę polecam, jako świetną pozycję na jeden wieczór. W moim przypadku było to ok. 6 godzin w pociągu nocnym. Nie dość, że nie zasnąłem, to rozbudziłem się na tyle, że zaraz sięgnąłem po nową lekturę. Szkoda tylko, że jest to ostatnia część cyklu, gdyż autor dopiero tutaj osiągnął poziom przeze mnie w pełni akceptowalny, a tym samym wzbudził mój apetyt. Może kiedyś będzie ciąg dalszy cyklu "Upadli".

Robert Fryga