Co nam się podoba:

Współczesne realia w opowiadaniu Grzegorza Kasdepke o dziewczynce, której koledzy wrzucają do Internetu ośmieszające ją filmiki. Nieunikanie tematów tabu, które w literaturze dziecięcej przestały być tabu i ostatnio są często poruszane - rak, niepełnosprawność, prześladowanie, zaniedbane emocjonalnie dzieci. Utrzymanie mimo to pogodnego i optymistycznego wydźwięku opowiadań. Stonowany, poetycki styl Wandy Chotomskiej, który w połączeniu z onirycznymi, delikatnie kolorowanymi ilustracjami Elżbiety Gaudasińskiej świetnie się broni nawet w dzisiejszych, krzykliwych czasach. Żywe kolory i dynamiczna, niepowtarzalna kreska Edwarda Lutczyna. Romantyczna historia Butoniusza i Pantofelii. Wgląd w psychikę dziecka w „Bezdomnych duchach”. Niesztampowe i ciekawe biogramy twórców, urozmaicone ich zdjęciami z dzieciństwa i luźnymi wspomnieniami. Doskonałe opracowanie redakcyjne i graficzne. Sam pomysł kontynuacji jednej z najlepszych serii książek dla dzieci.

Co nam się nie podoba:

W opowiadaniu „Niedziela Marcela” tata przedszkolaka jest inżynierem, a mama tylko zmywa naczynia, kąpie dziecko i posyła uśmiechy znad żelazka. Podczas zabawy w żołnierzy tata ma też oczywiście wyższy stopień wojskowy niż mama. Opowiadania są trochę zbyt długie, wyraźnie dłuższe od tych z wcześniejszych tomów.

Czego nam brakuje:

Wierszy. Potoczystych, dźwięcznych utworów w stylu ”Wyładunku z przeszkodami”, „Muzyki na krzywej wieży” czy „Aeroplanu” - takich, które czytane na głos, same płyną z ust.

Co jest najlepsze:

„Figa”. Dlaczego? Bo jest najfajniejsza. I „Wakacje w pudle”. Dlaczego? Bo jest fajne opowiadanie. I jeszcze „Biuro rzeczy wymyślonych”. Wiadomo dlaczego. I jeszcze...

Anna i Amelia Rycaj