Nie jestem smakoszem, nie jestem nawet wielką fanką jedzenia. Nie przepadam za gotowaniem, mało co mi smakuje. Do przeczytania książki raczej zachęciły mnie powojenne Indie, o których nie wiem absolutnie nic, niż zapachy i smaki kuchni indyjskiej. A tu proszę…

Czytałam ostatnio, że  producenci czytników poszukują (a może już wdrażają) sposobu, by e-booki pachniały jak książki. Nie wiem, czy ci ludzie znają potęgę słowa. Książka Madhur Jaffrey, pachnie i smakuje od samych zdań. To jest opowieść pełna przypraw, składników i całych dań. Literka po literce, w odpowiednich proporcjach, do tego trochę tła historii, nie mniej rodzinnych więzi, głos kuzyna, polecenie dziadka, zmysł negocjacji matki, jej jedwabny szal, zmartwienia siostry Kamal, wszystko delikatnie mieszamy lekką konstrukcją zdania, i na języku pozostają nienazwane smaki, których nigdy wcześniej nie doświadczyliśmy. Intrygujące i fascynujące. Z pewnością budzące niedosyt. Jeszcze nigdy nie gotowałam w ten sposób. Jeszcze nigdy kartki tak nie pachniały.

Jeszcze nigdy nie czytałam książki językiem i nosem, nie smakowałam jej jedynie dwoma opuszkami palców, zgodnie z naukami głowy rodziny. I jeszcze nigdy, w mojej własnej kuchni, nie zafascynował mnie talerz, garnek, czy zawartość lodówki. Ale na kilka tygodni to się zmieni, bo zamierzam spróbować wszystkich zaproponowanych potraw.

A i Wam życzę smacznego czytania

Monika Stocka