Książka przedstawia kilka równoległych historii, które są ze sobą zazębione w sposób przemyślany i sensowny. Istnieje wprawdzie kilka zgrzytów, dzięki którym literacki mechanizm wydaje z siebie nieprzyzwoite androńskie dźwięki, lecz koniec końców, wizyta u mechanika nie jest konieczna. Za głównych bohaterów powieści można uznać Jacka Cane’a – archeologa, pasjonata zamierzchłych historii oraz Johna Becketa – nowo wybranego papieża, który zamierza otworzyć katolicką puszkę Pandory, wypuszczając do publicznej wiadomości wszystkie skrywane tajemnice Kościoła Katolickiego. Ponadto, splot wydarzeń zaczyna się komplikować w momencie odkrycia zwoju znad Morza Martwego, który może podważyć boskość Jezusa Chrystusa. To właśnie ten wątek jest rdzeniem książki. To on jest odpowiedzialny za ciągłość wydarzeń i rozsiewanie wokół siebie aury zagadkowości. Stopniowe rozwijanie zwoju wyzwala w czytelniku chęć przeczytania całości zawartości, lecz dzięki „uprzejmości” autora, odbiorca karmiony jest małymi porcjami w systematycznych odstępach czasu. Nie jest to wada, lecz dla kogoś niecierpliwego może być frustrującym posunięciem.

Szalone tempo wydarzeń i pierwszorzędnie nakreślona akcja, zaszczepiła w czytelniku zainteresowanie i niemożność oderwania się od lektury. Relacjonowane jest to w sposób dynamiczny, przy jednoczesnym zwiedzaniu wspaniałych lokacji – od Rzymu aż po Morze Martwe. Z drugiej jednak strony, w pewnych momentach chciałoby się przystanąć i zaczerpnąć tchu, poznać prastarą historię i kilka tajemnic Watykanu. W książce wspomniane są tylko ogólniki, które mogą sugerować czytelnikowi jakie sekrety skrywa stolica apostolska. Szkoda, gdyż autor mógłby popuścić wodzy fantazji i przedstawić swoje własne projekcje wyobraźni. Dodatkowo, w publikacji zabrakło jakiegokolwiek epilogu, który mógłby przestawiać potencjalne, niszczycielskie skutki dla wiary chrześcijańskiej.

„Drugi Mesjasz” jest publikacją udaną, skierowaną w szczególności do osób, lubujących się w spiskach i religijnych knowaniach. Nie jest to książka nierealna, gdyż możliwe, że pewnego dnia archiwa watykańskie zostaną otwarte do publicznej wiadomości, odkrywając być może jeszcze gorsze misteria, niż te przedstawiona w dziele Glenna Meade’a. Osobiście jednak muszę przyznać, że po przeczytaniu publikacji mam pewien niedosyt. Zabrakło większej ilości tajemnic i faktów historycznych. Dlatego też, szufladkuję książkę z metką „przeciętna fikcja literacka”, lecz z niecierpliwością czekam na kolejne pozycje książkowe autora.

Damian Hejmanowski