Maria Poprzęcka w swojej nowej publikacji, zainspirowana dziełem Judy Chicago „Dinner Party”, którego założeniem było przygotowanie metafizycznej, rozciągniętej w czasie i przestrzeni, ceremonialnej wieczerzy dla wielkich, twórczych kobiet, próbuje stworzyć własną, kameralną ucztę. Zaproszone na nią kobiety poświęciły większość swojej energii i życia sztuce (jako artystki) lub dla sztuki (jako muzy i towarzyszki życia wielkich artystów). Autorka dokonała subiektywnego wyboru kilkunastu z nich. Przedstawia każdą z kobiet za pomocą opowieści o jej życiu i sztuce, ubarwiając je reprodukcjami ich prac oraz zdjęć z życia tych artystek. Przedstawione szkice biograficzne nie wyczerpują tematu, co dla jednych może być pewnym niedociągnięciem, a dla innych – inspiracją do dalszych poszukiwań i dociekań.

Dzięki tym niebanalnym historiom poznajemy barwne postaci, dowiadujemy się, że jedna z opisywanych kobiet kąpała się w wannie Hitlera w jednej z jego rezydencji dokładnie w dniu, w którym tenże, w zupełnie innym zakątku Niemiec, popełniał samobójstwo; inna po latach rutyny rodzinnej rozpoczęła karierę artystyczną w wieku lat 48; kolejna wspólnie z poetą Blaise’m Cendrarsem stworzyła symultaniczny poemat – eksperyment literacko-malarski, zaliczany dziś do liberatury; następna wreszcie tworzy jedno ze sztandarowych dzieł surrealistycznych jako efekt pewnego towarzyskiego żartu; inna wreszcie zmienia imiona, nazwiska i narodowości w zależności od miejsca zamieszkania i aktualnego ukochanego. Mimo wielu różnic klasowych, edukacyjnych, finansowych i osobowościowych oraz odmiennego podejścia do norm społecznych i konwenansów jedno łączy wszystkie bohaterki – świadomość siły swej kobiecości i celowe kierowanie własnym życiem w stronę nieprzeciętności – sztuki.

W książce mimo wielu ciekawych tropów i bogatych źródeł inspiracji dla czytelnika daje się odczuć brak pewnej nici wiążącej między sobą kolejne opowieści, konkluzji każdej z nich oraz pewnego domknięcia w formie fantazji, jak mogłaby potoczyć się taka uczta, gdyby do niej rzeczywiście doszło. Autorka bowiem, mimo przygotowania doskonałych dań opowieści, ich pięknej oprawy estetycznej i znajomości bohaterek, zapomniała zatroszczyć się o samopoczucie gości: poznanie zaproszonych pań ze sobą oraz dyskretną obserwację rozwoju wydarzeń. Jak przebiegałyby procesy grupowe w tym gronie? Czy różnice między nimi nie miałyby znaczenia w obliczu wspólnej wszystkim miłości do sztuki czy też byłyby zbyt duże, by stworzyć im płaszczyznę porozumienia? Czy zawiązałaby się choć jedna wielka przyjaźń? A może spotkanie skończyłoby się głuchym milczeniem? Najważniejszy aspekt tego spotkania pozostaje bowiem tylko w gestii sztuki... wyobraźni.

Jowita Marzec