Fryderyk na trzmielu, zwanym potulnie Burczkiem, przemierza pół globu – lecąc na drugą stronę Końcomorza, dociera do Białosały, pięknego królestwa, którym włada olśniewająca królowa Ophrys. Póki co wszystko jest uroczo, jednak sytuacja zmienia się niemal z minuty na minutę i ze strony na stronę. Fryderyka czeka misja specjalna, a jej początek jest tylko czubkiem góry lodowej całej opowieści.

Powiem tylko tyle, że świat stanie na głowie, a trzmiel straci swój złocisty kolor. Na mapie, którą w powieści nakreśliła pisarka Verena Reinhardt, istnieją dwie wielkie krainy: Napołudnie i Napółnocnie – i to między nimi zaświeci się czerwona lampka rywalizacji i chęci władzy. Będzie zbrojnie, z milionem mrówek na czele, będzie też śmiesznie, z wytatuowaną gąsienicą, która trochę sepleni i jeździ na mechanicznym koźle. To również piękna książka o przemianie dokonującej się nie tylko u larw, które stają się motylami, ale i u ludzi, o czym z pewnością przekona się Fryderyk.

Bo to krainy, w których, obok ludzi, czyli tych różowych, mieszkają i żyją również zwierzęta i owady wszelkiej maści. Oczywiście wszyscy potrafią mówić i robić ze sobą interesy. Bo tylko tutaj czaruje się paliwo, żeby było wydajniejsze, a więźniów trzyma się w więzieniu bez krat, za to z pięknym widokiem na góry. Owadzie sprawy mieszają się tutaj z ludzkimi – to piękna alegoria świata, w którym codziennie dochodzi do małych i dużych rywalizacji, do konfliktów, uczuć i emocji. Nie ma znaczenia, kim jesteś, małym owadem czy dużym człowiekiem, każdy ma swój czas i swoją wędrówkę. Wszędzie są te same sny, wizje, dobre i złe myśli. Owady nabrały tu charakteru i stały się bardziej ludzkie i prawdziwe, przemówiły. A o czym bzyczą, brzęczą i buczą? Dowiecie się z książki.

Powieść spodoba się tym, którzy lubią historie o podróżach i przygodach z kryminalnym i politycznym zacięciem. Jest tu dobra królowa i jest zła królowa, ale potem wszystko się wymiesza. Bo trzeba przeczytać tę książkę, żeby sobie spokojnie wszystko poukładać, bo dzieje się dużo, jest treściwie i strasznie niebezpiecznie.

A do kogo adresowana jest ta książka? Właściwie to trudno mi powiedzieć, bo nie w każdej powieści dla dzieci spotyka się pijane trzmiele i uzależnione motyle, więc chyba dla nieco starszych, ale i dorośli wyłowią z niej pewne smaczki dla siebie. Ważne, że kończy się dobrze i nikt nie umiera. Zapraszam więc do magicznego świata i pięknej historii z humorem, morałem i z bardzo wojowniczą staruszką, która miecza się nie boi, a dżentelmenów rozkochuje. Ale o tym już poczytacie sami!

Grzegorz Śmiałek