Czego to nie wymyślono – oglądanie na żywo normalnego życia ludzi, szukanie w gromadzie osób tej jednej jedynej na całe życie, śledzenie losów celebrytów, przebieg ślubu. Autorzy książek także postanowili wykorzystać tę naszą ciekawość do pooglądania, tworząc pozycje, w których przewija się motyw reality show.

„Igrzyska śmierci”, „Rywalki”, a teraz seria „Royal” – w każdym z tych cykli pojawiają się kamery i relacje ze zmagań bohaterów. Pierwszy tom książek Valentiny Fast nie wypadł najlepiej, było za dużo dziur fabularnych i nielogiczności. Czy kontynuacja zmieniła coś w tym względzie?

Tatiana nadal walczy o uczucie księcia, przynajmniej rzekomo, bo protagonistka dalej chce wrócić do siostry i szwagra. Jednak serce zaczyna działać wbrew jej planom. Dziewczyna wie, że Phillip coś przed nią ukrywa, a jego zachowanie pozostawia wiele do życzenia, jednak nie może nic poradzić na to, iż nie potrafi przestać o nim myśleć. Sytuację komplikuje jeszcze bardziej to, że chłopak też coś do niej czuje. Jak skończy się ta zabawa w kotka i myszkę? Czy Tatiana zostanie wysłana do domu?

„Kraina z jedwabiu” nie należy może do najlepszych książek młodzieżowych, jednak druga część kazała się ciekawsza niż pierwsza. Więcej się dzieje, bohaterowie nie są już tak denerwujący, wprawdzie nadal pojawia się kilka dziur fabularnych, jednak tym razem nie rażą one czytelnika. Aż chce się przekładać kolejne kartki!

I nareszcie można się wciągnąć w historię, nie okazuje się ona kolejną przegadaną opowieścią o tym, jak dziewczyna zakochuje się w chłopaku. Tatiana przestaje snuć się z kąta w kąt i mówić, jak bardzo chce wrócić do bliskich, jak nie ma zamiaru brać udziału w Wyborze, ale jednak nie chce odchodzić. Jasne, zaczyna czuć coś do jednego z bohaterów, więc zastanawia się nad swoimi wyborami, ale nie jest to tak naiwnie przedstawione jak w pierwszej książce.

Relacja między nią a Phillipem to sceny jak z telenoweli. Brakuje tylko zaniku pamięci… A nie, przepraszam, to także znajdziemy w drugim tomie.

Czytelnik dokładnie wie, kto jest księciem. Wie także, że Henry i jego przyjaciele coś ukrywają – nie tylko chodzi o to, który z nich zostanie królem Vittery, ale o kwestie związane z tym, co znajduje się za kopułą. Ciekawi mnie tylko, czy moje domysły okażą się prawdziwe. O tym jednak dowiem się dopiero za jakiś czas.

Tak, „Kraina z jedwabiu” jest przewidywalna – bohaterowie nie mają przed czytelnikami żadnych tajemnic, łatwo je wszystkie rozgryźć. Ale druga część okazała się ciekawsza, bardziej wciągająca i lepiej dopracowana. Być może trzecia wyżej podniesie poprzeczkę?

Monika Doerre