Z początkiem fabuły lądujemy dokładnie w miejscu, w którym skończyła się poprzednia część. Filip jest w dosyć tragicznej sytuacji. Aktualnie nie może wrócić do swojego dawnego życia i bliżej mu do diabła niż anioła, szczególnie, że właśnie zyskał ‘komplet tematyczny’ w postaci ogona i pary dorodnych rogów oraz skrzydeł. Na dodatek zbuntowany diabeł imieniem Aziel porwał Satinę i właśnie zbiera armię do głównego ataku na Piekło. Z jednej strony, nasz bohater musi uważać, by w tej sytuacji nie dać się przedwcześnie zabić, z drugiej, chce zrobić wszystko by uratować ukochaną diablicę i zapobiec coraz realniejszej zagładzie Piekła, jakie do tej pory znał. Konfrontacja z głównym przeciwnikiem wydaje się być nieunikniona.

„Zły Anioł” jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniego tomu i jego samodzielne istnienie tłumaczyć chyba można koniecznością zbudowania odpowiedniego napięcia (czyli popyt na kolejną część) i awersją do wydania tomiszcza ponad dwukrotnie grubszego niż pierwsze dwa tomy. Niech się cieszą ci, którzy dostali w swoje łapki dwa ostatnie tomy w jednym pakiecie – zaoszczędzili sobie długiego oczekiwania i masy stresu :) Technicznie, czytelnik ma do czynienia z lekturą na poziomie, który pokazała już poprzednia część. Można by się czepiać, że od duńskiego króla fantastyki oczekujemy ciągłego i drastycznego wzrostu jakości, ale w tym wypadku jestem gotów pójść na kompromis. Skok jakości mieliśmy przy okazji trzeciej części, a niedostatki w fabule rekompensuje domknięcie wszystkich wątków z iście zegarmistrzowską dokładnością, jak i liczne nawiązania do Biblii i różnych mitologii, a także utrzymywanie świata przedstawionego jako spójnej całości, do ostatniej linijki. Bo chociaż niektóre rozwiązania i „teorie” są mocno naciągane, to autor konsekwentnie się ich trzyma i sprawnie łączy z różnego rodzaju biblijnymi zapożyczeniami. Gdy dorzucimy do tego prosty język i przejrzysty styl, okaże się, że te drobne niuanse są praktycznie niezauważalne.

Czy zatem „Zły Anioł” jest godnym zwieńczeniem cyklu „Wielka Wojna Diabłów”? Nie krzyknę głośno ‘Tak’, gdyż po królu oczekiwałem zdecydowanie czegoś więcej. Pomijając jednak tą drobnostkę, muszę stwierdzić, że pan Andersen jest jednym z tych pisarzy, którzy poza świetnym początkiem, mają również pomysł na świetne zakończenie. Czytelnicy dotychczasowych trzech tomów nie będą zawiedzeni, a miłośnicy Harry’ego Pottera będą źli, że pani Rowling nie ma monopolu na dobrą młodzieżową fantastykę z równie dobrym zakończeniem zakończeniem. Ze swojej strony gorąco polecam, zarówno ten tom, jak i całą serię. Warta jest poświęcenia kilkunastu wieczorów, a nawet zarwania paru nocy.

Robert Fryga