Wydanie „Upadku hrabiego Monte Christo” to następna próba uzupełnienia luki na polskim rynku wydawniczym. Niewielu czytelników ma świadomość, że Aleksander Dumas do końca życia kreślił wciąż nowe wersje przygód bohaterów swych sztandarowych powieści. Światopogląd Mistrza ulegał swoistym metamorfozom. Wystarczy porównać pięknych „Trzech muszkieterów” i gorzki, o wiele bardziej prawdziwy obraz ich życia w „Dwadzieścia lat później”.

Część dorobku Dumasa pozostała w notatkach, pilnie opracowywanych przez uczniów i naśladowców. Jedną z pozycji, które przybrały kształt tradycyjnej powieści awanturniczej, był „Upadek hrabiego Monte Christo” („Martwa ręka”) F. Le Prince'a, opowiadający o dalszych losach hrabiego Monte Christo.

Zaiste, książka to niezwykła. Od powieści Dumasa różni ją przede wszystkim zasadnicze przedefiniowanie świata wartości. „Upadek hrabiego Monte Christo” to opowieść o zemście, okrucieństwie i złu, to spojrzenie na ciemną stronę świata, który w pierwowzorze jawił się szlachetny i wspaniały. To eksplikacja dwojakiej natury człowieka, który dzięki Dumas stał się dla wielu symbolem. Znawca „Hrabiego Monte Christo” może się poczuć zaszokowany jego „Upadkiem”. Ku świetlanej postaci zbliża się okrutny przeciwnik, demoniczne alter ego. Drogę wskazuje mu martwa ręka...