Stanisław Ignacy Witkiewicz, znany jako Witkacy - wizjoner wyprzedzający swoją epokę, jeden z najciekawszych i najbardziej kontrowersyjnych twórców dwudziestolecia międzywojennego: dramaturg, prozaik, filozof, malarz, teoretyk sztuki, reformator teatru.
Opublikowane w 1927 roku "Pożegnanie jesieni" to jego najsłynniejsza powieść, w której stworzył charakterystyczną dla całej twórczości katastroficzną wizję świata zmierzającego do mechanizacji, likwidującego człowieczą indywidualność i wszelkie piękno. Bohaterowie to ostatni, nieudani, skazani na zagładę indywidualiści. Atanazy Bazakbal - niespełniony artysta, gorączkowo poszukuje sensu istnienia; nie znajduje go w miłości do narzeczonej Zosi, zatraca się więc w zmysłowej relacji z kochanką, rudowłosą i demoniczną Helą Bertz. Wciąż nienasycony, kolejnych doznań poszukuje w narkotycznych i erotycznych eksperymentach oraz w sztuce. Nieuchronnie zmierza do unicestwienia, podobnie jak otaczający go świat, znanych mu indywidualnych wartości, ogarnięty masową rewolucją pod wodzą przerażającego despoty - Sajetana Tempe.
Dzięki obrazowości, malarskiej i teatralnej wyobraźni Witkacego "Pożegnanie jesieni" uznane jest za najbardziej malowniczą i filmową jego powieść. W 1990 roku zekranizował ją Mariusz Treliński.