„Opera żebracza” Johna Gaya, wystawiona jako muzyczna komedia w r. 1728, została napisana pod wpływem sugestii Jonathana Swifta, uważał on, że idylliczna komedia, której bohaterami byliby przestępcy z londyńskiego więzienia Newgate, mogłaby być ciekawym i przyjemnym utworem literackim. Komedia ta, która w XX wieku cieszy się ogromnym powodzeniem i przeżywa prawdziwy renesans na scenach stając się zarazem tematem przeróbek zbliżających ją do współczesności (przeróbka Bertolta Brechta pt. „Opera za trzy grosze”), była w swej epoce czymś zupełnie nowym i nieznanym.

„Opera żebracza” wyśmiewała i parodiowała uroczyste i napuszone opery Händla i opery włoskie, królujące wówczas na londyńskich scenach. Zamiast królów, władców i bohaterów publiczność ujrzała w komedii Gaya świat przestępców, paserów, dozorców więziennych i ulicznic. Drapieżność satyry Gaya, demaskującego w swej komedii wielkich ówczesnego świata i skorumpowane sfery rządzące, łagodzą urocze piosenki liryczne, które śpiewano do stylowej muzyki Pepuscha.

„Opera żebracza” znana jest też ze świetnej wersji filmowej, z słynnym Laurencem Olivierem w roli kochliwego bandyty Macheatha.

Zdobiła Maria Hiszpańska