Czesław Miłosz przedstawia własną, subiektywną, odbiegającą od stereotypowych wyobrażeń i podręcznikowych schematów wizję Dwudziestolecia Międzywojennego. Wizję człowieka, którego osobowość, charakter, światopogląd poetycki kształtowały się w latach dwudziestych i trzydziestych. Autor, przywołując i wskrzeszając teksty dokumentalne i prasowe tamtych czasów, bezwzględnie rozprawia się z dziedzictwem Dwudziestolecia, nie kryjąc i nie tając żadnych bolesnych faktów. Wyciąga na światło dzienne wiele wstydliwie przemilczanych zdarzeń i tragedii.