Jak wielu pisarzy XX wieku Herling upodobał sobie tzw. narrację autorską (w pierwszej osobie), widząc w niej jednak nie tyle możliwość mnożenia wielopiętrowych relacji pomiędzy zmyśleniem a prawdą, co raczej szansę dla upodmiotowienia problemów, jakie przedstawia w swoich utworach. O czymkolwiek bowiem Herling-Grudziński opowiada, opowiada zawsze o sobie – o człowieku, który próbuje zrozumieć ludzi, ich losy, zachowania, postawy. Narrator tych opowiadań, jako diarysta i eseista, jest prawie zawsze porte parole autora, ale równocześnie – właśnie jako autor całego utworu – poprzez sam akt opowiadania tworzy z narratora konstrukcję stricte literacką. Między autorem a narratorem, a często także i bohaterem jego opowiadań, toczy się dyskretna, ale zarazem skomplikowana gra podobieństw, mistyfikacji, prawdy i fikcji.