Zajmował się głównie wynaturzeniami relacji jednostka-społeczeństwo, zwłaszcza autorytaryzmem. Opisał osobowość typu autorytarnego: człowieka uległego wobec autorytetów i despotycznego wobec słabszych. Jako metodę poznania, w opozycji do G.W.F. Hegla i K. Marksa, zaproponował dialektykę negatywną (dialektyka), która dzięki odrzuceniu syntezy, a wraz z nią dominacji ogólnego nad szczególnym, pozwalała eksponować różnice i poszukiwać tego, co w poznawanym specyficzne i niepowtarzalne.

Historię - stanowiącą jego zdaniem tylko moment przyrody, przełamujący ją, lecz zawarty w niej immanentnie - postrzegał jako dzieje narastającego konfliktu między zasadą panowania a dopuszczalnym stopniem wolności.

Stwierdzał, że wraz ze zwiększającymi się możliwościami sił wytwórczych, więc także z opanowywaniem przyrody, rośnie przemoc ludzi nad ludźmi i człowieka nad własną naturą - jednostka poddawana jest przymusowi ogółu i redukowana do cech dających się administracyjnie zinwentaryzować.

Bronił indywidualizmu myślenia, starając się również wskazać, jak pogodzić współczesną cywilizację z naturą.