Pierwszy tom nie porwał mnie jakoś szczególnie, ale dałam szansę 2., bo przecież przy historii rozpisanej na więcej książek, 1. są najczęściej wolniejsze, bo stanowią wprowadzenie w świat przedstawiony i zarysowują bohaterów.

No i nie. Absolutnie nie. Ależ mnie ta książka rozsierdziła! Na etapie 20% już chciałam rzucić Kindlem. Siłą woli dobrnęłam do 50%, gdzie chciałam rzucić Kindlem po raz drugi. Tylko irytacja napędzała dalszą lekturę. Był to chyba pierwszy hate reading w moim życiu.

Odpowiedzią Autorki na sytuację, w której nie kleją jej się rzeczy, było dołożenie kolejnych rzeczy. Bo, wiadomo, docisną, dogniotą to, co się sypie, rozjeżdża. I jeszcze próbuje nam to lepić na szybko romansem, gdzie wszyscy są zazdrośni o wszystkich, nagle pojawia się świetlista księżniczka, która całuje księcia na dzień dobry. No nie! Gdyby to był romans bez wielkich ambicji światotwórczych, to może bym bardziej na to przymknęła oko.

Protagonistka tak mnie rozeźliła, że z chęcią bym ją wypchnęła przez balustradę bibliotecznej cytadeli, niech leci. A musiałam się męczyć z jej pierwszoosobową narracją! Nie jest to przy tym historia, która nam zapowiada, że narratorka jest niewiarygodna, że nie ma kontaktu z rzeczywistością i coś tam sobie roi. To nie jest antybohaterka, która ma być antypatyczna. Nie. To jest postać, której mamy kibicować, w którą mamy być zaangażowani, której drogę do samopoznania mamy śledzić i wspierać jej dążenia, z której rozpaczliwych prób przekonania samej siebie, że wcale nic nie czuje do księcia mamy się podśmiewać, bo przecież wiemy lepiej. Ale te uczucia też biorą się tak bardzo znikąd, że nie mam na to nerwów (bo fakt, że książę jest piękny, zaprosił ją na kolację, daje jej ładne sukienki i może jej rozkazywać, ale nie chce, to trochę za mało, zwłaszcza że wybywa na jakieś 3 tygodnie). Stężenie Kopciuszka w tej historii jest dla mnie zwyczajnie za duże.
Wysiadam z tej karawany.

Swoją drogą Clara podejmuje tutaj decyzję za swojego ukochanego z dzieciństwa, Danny'ego, pozbawiając go możliwości wyboru. Decydując się nie wyjawić mu prawdy, nie wyjaśnić mu swojej sytuacji — choć on ją o to prosi i chce jej wysłuchać — odbiera mu sprawczość i prawo decydowania o sobie. A potem jeszcze wymusza na nim pomoc, kłamiąc w żywe oczy.
Czy przypadkiem, gdyby było na odwrót, to byśmy na to nie sarkali?
Sarkalibyśmy!

W ogóle mam tu jakieś takie powidoki z Sarah J. Maas*. I tak złotowłosy Ivor to taki trochę Tamlin, a czarnowłosy, złotoskóry i fioletowooki, ponadtrzystuletni książę Castien, (którego imię musiałam sobie zapisać na kartce, bo wszyscy właściwie do niego mówią per „książę” i na tych 700 stronach obu tomów to imię pada może z 10 razy, a na pewno zdecydowanie mniej niż przymiotnik „ugly” opisujący trolle...),pół fae, pół śmiertelnik (od strony matki) to nie jest Rhysand, a Clara (do której książę mówi „Clara Darling”, bo jej nazwisko to „Darlingotn” i on je niby celowo przekręca...) to nie Feyre, to ja nie wiem.

Nie rozumiem też, dlaczego między zakończeniem 1. a początkiem 2. tomu nie mógł minąć chociaż tydzień. (Akcja rozpoczyna się następnego dnia). Byłaby elipsa z sugestią, że bohaterka czegoś tam się poduczyła, bardziej przywiązała do innych bibliotekarzy, książę dłużej dochodził do siebie, miał czas na przemyślenia. Cokolwiek. Tydzień to na tyle mało, że nie trzeba się zastanawiać szczególnie, co zaszło, a jakoś uzasadniłoby to fakt, że bohaterka nagle potrafi sama trafić do swojego pokoju od wejścia do pałacu, który jest wielopiętrowym labiryntem, a ją tylko raz ktoś zaprowadził (i to jeszcze tuż po starciu z Noswright, więc wątpię w jej skupienie),zależy jej na Vesper, a książę nagle bardzo jej chce i potrzebuje.

Tym razem obrywa się sekcie religijnej trolli, bo ich bóstwo nie pozwala adoptować sierot, a dzieci wysyła się do pracy przymusowej w kopalni. Na szczęście nasza biała wybawicielka na pewno zmieni świat.

Argh! Nie!

* której ACOTAR-a znam jedynie za sprawą Cari (@caricanread)!

Pierwszy tom nie porwał mnie jakoś szczególnie, ale dałam szansę 2., bo przecież przy historii rozpisanej na więcej książek, 1. są najczęściej wolniejsze, bo stanowią wprowadzenie w świat przedstawiony i zarysowują bohaterów.

No i nie. Absolutnie nie. Ależ mnie ta książka rozsierdziła! Na etapie 20% już chciałam rzucić Kindlem. Siłą woli dobrnęłam do 50%, gdzie chciałam...