Jestem zły na siebie samego. Jak mogłem zapomnieć, że Christophe Bec nie zdołał dotychczas ani razu oczarować mnie swoimi scenariuszami? Przeczytałem przecież już dwie inne opowieści tego autora i nie byłem nimi bynajmniej zachwycony. No, ręce opadają...

OK, do rzeczy: „Zero absolutne” to komiks, który zapowiada się z jednej strony jako standartowa opowieść o misji kosmicznych marines w stylu „Obcego” - z drugiej strony skoki narracyjne i całe plansze, które nie są powiązane tematycznie z tą misją (bezpośrednie nawiązania do „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa, komiksu „Maus” i italo-westernów z Terencem Hillem) intrygują. Pierwszy tom nie wyjaśnia, dlaczego komiks ma taką właśnie strukturę, ale to akurat nie jest problemem.

Problemem jest sztampowy scenariusz, kopiujący bez zażenowania elementy fabuły „Obcego”, w którym Bec zmusza mnie do „zaznajamiania” się z grupą ociekających testosteronem osobników, którzy zachowują się dokładnie tak, jak to można zobaczyć w każdym filmie klasy B o misji na niebezpiecznej planecie.

Do tego dochodzą mało spektakularne grafiki Marazano. Są one czasami tak małe, że można by je przykryć znaczkiem pocztowym. Miejscami nie mogłem się połapać, w jakiej kolejności czytać poszczególne dymki. Nagminne stosowanie ujęć z kamer CCTV powoduje, że poszczególne obrazy są czasami bardzo słabo czytelne.

Akcja meandruje od trupa do trupa, napięcie (pozornie) rośnie a od rozwiązania zagadki jesteśmy (niestety) jeszcze bardzo daleko.

Jestem zły na siebie samego. Jak mogłem zapomnieć, że Christophe Bec nie zdołał dotychczas ani razu oczarować mnie swoimi scenariuszami? Przeczytałem przecież już dwie inne opowieści tego autora i nie byłem nimi bynajmniej zachwycony. No, ręce opadają...

OK, do rzeczy: „Zero absolutne” to komiks, który zapowiada się z jednej strony jako standartowa opowieść o misji...