"Jestem Alpharius, to kłamstwo". Takim cytatem zaczyna się książka i będę szczery, nigdy tak naprawdę nie byłem na pokładzie legionu Alfa, całe oszustwo, jakim jestem Alpharius, do tej pory nigdy tak naprawdę nie zostało wykorzystane zgodnie z moim gustem, słaba sztuczka, a nie przemyślany pomysł, ta książka w końcu daje czytelnikom bardzo potrzebny wgląd w umysły być może najbardziej zagadkowego ze wszystkich prymarchów.

Spośród wszystkich prymarchów, Alpharius (Omgeon) był najtrudniejszy do ustalenia, z wyjątkiem dwóch „zagubionych” prymarchów. Oczywiście było to zgodne z projektem. Legion Alfa jako całość jest tak skonstruowany, że jest niemożliwym do przyszpilenia, czy nadal są lojalni w środowisku 40K? Czy Alpharius wciąż żyje w 40K? Ile z nich jeszcze zostało? Czy nadal są jedną siłą z jednym celem? Kto wie?

Trudność w przygwożdżeniu Alphariusa i jego legionu wykracza poza to, wszystkie legiony mają coś, co ich czeka, kosmiczne wilki to wikingi w kosmosie, białe blizny to mongołowie, tysiące synów ma na sobie tę egipską cechę. Są to oczywiście najbardziej widoczne przykłady, ale legion Alfa na początku wydaje się dziwny w tej grupie. Przeczytanie tej książki sprawiło, że zastanowiłem się nad tą zagadką dłużej niż wcześniej, a potem mnie uderzyło. Legion Alfa jest prawdopodobnie najbardziej realistycznym z legionów.

Mimo szaleństwa nasączonego metalem i koksem z lat 80. każdy fan Warhammera 40K musi przyznać, że kosmiczne (wilki) wikingowie są po prostu trochę głupi. Piękno warhammera 40K sprawia, że ​​zapominasz o tym podczas czytania historii lub grania w gry. Podobnie jak cały kult prymarchów, który wyrósł w legionach, które umożliwiły herezję Horusa, czy też kult boskiego Imperatora. Zawieszenie niewiary jest absolutnie obowiązkowe, gdy zanurzasz się w tym szalonym świecie i otoczeniu science fiction. Ale w przypadku legionu Alfa to nagle jest o wiele mniej potrzebne. Ich taktyka, operacje, etyka, sposób myślenia i metody wydają się być przedłużeniem współczesnej współczesnej wojny, a nie dziwaczną „po prostu toczyć się z nią” wojną, którą prowadzi większość innych legionów. Legionista Alfa to coś w rodzaju zielonego beretu lub amerykańskiego leśniczego zmieszanego z kilkoma wybrykami KGB/CIA, czego nie doceniłem w pełni przed przeczytaniem tej książki.

Sam Alpharius opowiada historie z swojej perspektywy, którą śledzimy przez całą książkę i chociaż identyfikuje się głównie w porównaniu do swoich braci prymarchów, poznajemy go całkiem sporo. Więc dla kogoś, kto chciałby się tego dowiedzieć? Nie szukaj dalej. To powiedziawszy, minusem mniej więcej 2/3 książki jest to, że jeśli nie przeczytałeś do tej pory sporo książek warhammer 40K, stracisz dużo kontekstu. Musisz tylko wiedzieć, kim są prymarchowie, aby móc wywołać uśmiech na widok komentarzy i obserwacji Alphariusa. ( dla mnie było spotkanie z Valdorem, ale ciiii ;) )

Powyższe oznacza również, że dla sporej części książki niewiele jest fabuły. To tak, jakbyś oglądał materiał zza kulis, a twoja frajda będzie czerpana z czytania o elementach wiedzy, które znasz, ale z innej perspektywy. Druga trzecia część książki rozwija fabułę, a mianowicie (Alpharius tropi swojego brata bliźniaka, Omegona, a jego ujawnienie szerszemu imperium jest podstępem i kłamstwem)

jest to zabawne, ale mogło być nieco bardziej rozwinięte.

Ostatecznie ta książka sprawiła, że ​​bardziej doceniłem Alphariusa jako postać, Mike Brooks uczynił go naprawdę swoim własnym człowiekiem w swoim dorobku. Jeśli przeczytałeś sporo książek z uniwersum Warhammer 40K, znajdziesz tu wiele rzeczy do polubienia, ale tak jak ja, prawdopodobnie sprawi, że będziesz trochę głodny na więcej.

"Jestem Alpharius, to kłamstwo". Takim cytatem zaczyna się książka i będę szczery, nigdy tak naprawdę nie byłem na pokładzie legionu Alfa, całe oszustwo, jakim jestem Alpharius, do tej pory nigdy tak naprawdę nie zostało wykorzystane zgodnie z moim gustem, słaba sztuczka, a nie przemyślany pomysł, ta książka w końcu daje czytelnikom bardzo potrzebny wgląd w umysły być może...