Wywiad z Tadeuszem Sławkiem zatytułowany "Bądźmy jak zwierzęta" - fascynujący. Wniosków co niemiara, a przy tym, dowiedziałam się o eseju Sławka na temat Henrego D. Thoreau, który z chęcią kiedyś tam zakupię. Kontrując do tekstu dla mnie najlepszego, jest i ten, który nie był może i najgorszy, ale z pewnością w pewnym sensie rozczarowujący. Wokół Rowling niemało ostatnio kontrowersji; autorka pogłębia je regularnie tylko jeszcze bardziej, ale zdaje się, że jeśli chodzi o postępowość, to utknęła w odległych już latach 90., a szkoda - tym bardziej że jej poczynania na Twitterze, chociażby, budzą coraz większy niesmak, złość i niechęć, a o wirtualnych ekscesach pisarki w artykule o niej samej ani najmniejszej przecież wzmianki.

Poza tym super artykuł Vargi o Sandorze Marai - nie miałam dotychczas styczności z tym autorem, a tu proszę, taka niespodzianka, że nie sposób po twórczość tegoż pana nie sięgnąć (chęć podbił również i wywiad z tłumaczką Teresą Worowską).

Niemiłosiernie zmęczył mnie natomiast tekst Pauliny Reiter, może to sam temat, może forma narracji, może jedno stłoczone z drugim. Orliński nie zawodzi i tym razem funduje emocjonujący i angażujący wycinek pisarski.

Fragmenty wywiadów z Pilchem takie, jakby, od niechcenia, do zapełnienia, przypomnienia wrzucone. Czytało się to dobrze, ale nie do końca wiem, co o tym myśleć. Cieszę się bardzo, że - krótko, bo krótko, ale jednak - wspomina się o Zygmuncie Miłoszewskim w tym numerze.

Najmniej przyjemnie czytało mi się felieton Justyny Sucheckiej i Natalii Szostak - zmęczył mnie tak jakoś solidnie, choć długi przecież nie był.

Ogólnie, bardzo sympatyczny literacko, a przy tym zróżnicowany to numer.

Wywiad z Tadeuszem Sławkiem zatytułowany "Bądźmy jak zwierzęta" - fascynujący. Wniosków co niemiara, a przy tym, dowiedziałam się o eseju Sławka na temat Henrego D. Thoreau, który z chęcią kiedyś tam zakupię. Kontrując do tekstu dla mnie najlepszego, jest i ten, który nie był może i najgorszy, ale z pewnością w pewnym sensie rozczarowujący. Wokół Rowling niemało ostatnio...

Bardzo inspirujący numer. Prawdziwą jego ozdobą jest esej Wojciecha Orlińskiego o angielskich elitarnych szkołach prywatnych, poza tym mamy świetne artykuły Emilii Dłużewskiej i Pauliny Reiter o ekologii, ciekawy esej o panu Samochodziku i sporo innych, jest co czytać! Mamy też sporo recenzji i informacji o nowych książkach. Polecam wszystkim molom książkowym.

Najnowszy numer Magazynu Książki okazał się być bardzo inspirujący i bogaty w treści, w każdym razie czytałem go ponad dwa tygodnie. Nie sposób omówić wszystkich artykułów i esejów, napiszę o tych, które mnie najbardziej poruszyły.

Po pierwsze mamy omówienie książki Alexa Rentona 'Jak wytresować lorda' pióra niezawodnego Wojciecha Orlińskiego. Książka traktuje o elitarnych angielskich szkołach prywatnych (Eton, etc.) opisując je jako „system zinstytucjonalizowanego sadyzmu. Prowadzona w nich „edukacja” polega na łamaniu osobowości z pomocą wymyślnych kar, bezsensownych obowiązków i bezinteresownej złośliwości, z którą uczeń styka się każdego dnia.” Nic więc dziwnego, że dochodzi tam do wielu samobójstw, które są tuszowane. Ale absolwenci mają już uformowane osobowości. Tacy ludzie rządzili imperium brytyjskim z całą bezwzględnością traktując poddane narody, mieli dobry trening ze szkoły... Pisze też Orliński o tym jak system szkół prywatnych utrwala klasowy podział Anglików. Świetny esej!

Znakomity jest artykuł Pauliny Reiter, świeżej działkowiczki, o jej coraz bardziej intymnym kontakcie z naturą na działce: „Tam odnajduję moje miejsce w rodzinie ziemskich rzeczy: między starą jabłonią, kopcem kreta, grządką warzywną, krzakiem jeżyn, krzykiem bażanta i śpiewem wąsatki, między robakami, które mieszkają pod kamieniem i gdy go podniosę, wpadają w popłoch tak wielki, że natychmiast odkładam go na miejsce, bojąc się, że nastraszyłam je rychłą apokalipsą, ślimakami, które zjadają moje ogórki, dżdżownicą, która użyźnia ziemię. Między pająkami snującymi sieci i pszczołami wpadającymi w kielichy kwiatów.” Przy okazji pięknie pisze Reiter o roślinach i książkach o nich, autorstwa Jane Goodall, Dave Goulsona czy Urszuli Zajączkowskiej, z pewnością wartych przeczytania. I jeszcze pisze: „Do niedawna patrzyłam na trawnik miejski i krzewy i widziałam tylko zielone. Dziś chcę poznawać, rozróżniać, rozumieć. To tamaryszek, to wyka ptasia, to łopian.” Ja też tak mam od niedawna...

Bardzo ciekawy jest esej Emilii Dłużewskiej o tym jak to trudno żyć ekologicznie, bo wszystkie nasze decyzje w zamierzeniu chroniące środowisko mogą być kwestionowane. Na przykład jeśli porzucamy mięso dla roślin, owoców i orzechów to wkrótce dowiadujemy się, że produkcję awokado przejęły kartele narkotykowe a „Popyt na mleko migdałowe – popularną alternatywę dla krowiego – przyczynia się do wysychania i tak już dręczonych pożarami połaci Kalifornii i Australii”. Niepokojący artykuł...

Cały duży blok o Jeanne Rowling i Harrym Potterze darowałem sobie: nie moja to bajka. Za to z ciekawością przeczytałem artykuł o Panu Samochodziku, to akurat moje klimaty, ciekawych rzeczy się dowiedziałem, np. Pan Samochodzik z automatu skreślał młodzież w dżinsach: byli podejrzani, trefni, no, no...

Znajdujemy też sporo rekomendacji książkowych, które traktuję z ostrożnością, bo już parę razy się sparzyłem na zachwytach nad arcydziełami, które okazały się gniotami, ale trochę książek do przejrzenia a może i przeczytania sobie wynotowałem.

Polecam ten numer wszystkim miłośnikom książek.

Bardzo inspirujący numer. Prawdziwą jego ozdobą jest esej Wojciecha Orlińskiego o angielskich elitarnych szkołach prywatnych, poza tym mamy świetne artykuły Emilii Dłużewskiej i Pauliny Reiter o ekologii, ciekawy esej o panu Samochodziku i sporo innych, jest co czytać! Mamy też sporo recenzji i informacji o nowych książkach. Polecam wszystkim molom książkowym.

Najnowszy...

Wyjątkowo przypadł mi ten numer do gustu. We wtorek miałam niemiłą przygodę z zamówionym biurkiem - przyszło uszkodzone, musiałam odbyć całą serię telefonów na infolinię, zarówno do firmy kurierskiej, jak i meblowej (nie warto, nie warto, nie warto),Magazyn Książki był dla mnie ukojeniem, dosłownym (na nerwy) i w przenośni (dla ducha). Pomyślałam sobie, że bardzo lubię magazyn, mimo iż mnie zawodzi, mimo iż nadal drażnią mnie zadufane i wydumane recenzje, to zawsze znajdę sobie coś, co mnie zachwyca. Przestałam czytać ich recenzje, po prostu, czytam ewentualnie o tych książkach, które już czytałam, chociaż nierzadko nie mam pojęcia, jak można pójść takim tokiem rozważań, jakbym czytała coś zupełnie innego.

Tym razem, żeby sobie oszczędzić, po prostu nie czytałam treści, które z góry skazane były na porażkę, a więc filozofia z punktu widzenia psychologicznego, a nie bardziej naukowego i kognitywistycznego, treści a la coaching i "10 zasad życia" (naprawdę takie banialuki mogli sobie darować). Mierzi mnie recenzja książki "Języczni" Jagody Ratajczak napisana przez Teresę Kruszonę, bo jako osoba z branży wiem, że książka pełna jest bzdur, a badania przytaczane przez recenzentkę spotkały się z dużą krytyką środowiska językoznawczego, badania same zostały uznane za pseudobadania, zresztą sama książka napisana jest schematycznie, na zasadzie taniej sensacji. Rozwodzić się nie będę, napisałam już recenzję na tym portalu.

Piękna okładka, cudowne niebieskości, wyjątkowo mnie zachwycają.
Środek też miły, Tadeusza Konwickiego bardzo cenię, Sandora Marai też (moja mama jest jego hiperfanką),w środku sporo o nim, wliczając w to ciekawy wywiad z jego tłumaczką.
Doskonały artykuł o jednostkowym ratowaniu świata, który w dużej mierze uświadomił mi, że mogę sobie moją bawełnianą torbę mniej więcej włożyć w pupę, a moje nieporuszanie się samochodem tak naprawdę guzik znaczy. Świetne wiersze, elita, Szymborska i mój ukochany Różewicz (już kiedy wypowiadam/piszę jego nazwisko) to czuję się przytulnie, otoczona pięknem. Moje dzieciństwo to Harry Potter, więc tak obszerne o nim artykuły ucieszyły mnie również, jest i o autorce (bardzo inspirujące),jest o potteromanii (ciekawe) i o Snapie (za głęboko trochę, za daleko). Najbardziej jednak za serce chwyta rozmowa z Pilchem. Bo kiedy on powtarza za Kafką, że "Każda myśl niepoświęcona literaturze jest stratą czasu" uświadamiam sobie, że ja w zasadzie też żyję od książki do książki, jasne, robię inne rzeczy, ale to zawsze jest po jakiejś książce, w trakcie jakiejś książki i przed kolejną książką. Smutno mi, że po jego śmierci odkryłam, że tyle mam z nim wspólnego, ale pociesza mnie myśl, że przecież pisarz nigdy nie umiera, tym razem to ja pozwolę sobie za Horacym powtórzyć, że "Nie wszystek umrę" - Panie Pilch, nadchodzę! Na zakończenie miła rozmowa z Elżbietą Cherezińską.

Wyjątkowo przypadł mi ten numer do gustu. We wtorek miałam niemiłą przygodę z zamówionym biurkiem - przyszło uszkodzone, musiałam odbyć całą serię telefonów na infolinię, zarówno do firmy kurierskiej, jak i meblowej (nie warto, nie warto, nie warto),Magazyn Książki był dla mnie ukojeniem, dosłownym (na nerwy) i w przenośni (dla ducha). Pomyślałam sobie, że bardzo lubię...