Karol Libelt był jednym z największych polskich myślicieli epoki romantycznej i trudno co do tego mieć wątpliwości. Jego pisma są niezwykle piękne literacko i piekielnie wymagające intelektualnie. Trudno zrozumieć Libelta bez znajomości innych wybitnych romantyków polskich: przede wszystkim Augusta Cieszkowskiego i Bronisława Trentowskiego, ale również twórczości Mickiewicza, czy Krasińskiego. Sam Libelt w sposób relatywnie zwięzły i jasny tłumaczy nam filozofię niemiecką (przede wszystkim Kanta i Hegla),ale myślę, że trudno zrozumieć wiele odniesień autora bez choćby podstawowego zrozumienia niemieckiego idealizmu.

Pod wieloma względami jestem wobec Libelta krytyczny (choćby w odniesieniu do jego szczerej fascynacji heglizmem),ale nie ulega wątpliwości, że intelektualnie dokonania Libelta skłaniają do refleksji i pomagają pogłębić polską myśl romantyczną, która wciąż pozostaje dla większości Polaków obca i niezbadana, ograniczając ją do kilku utworów wieszczów i wyobrażając ją sobie jako nieustanną reinterpretację "Cierpień młodego Wertera".

Karol Libelt był jednym z największych polskich myślicieli epoki romantycznej i trudno co do tego mieć wątpliwości. Jego pisma są niezwykle piękne literacko i piekielnie wymagające intelektualnie. Trudno zrozumieć Libelta bez znajomości innych wybitnych romantyków polskich: przede wszystkim Augusta Cieszkowskiego i Bronisława Trentowskiego, ale również twórczości...

Wspaniała!
O patriotyzmie, o próbie pogodzenia romantyków z filozofami, o polskich filozofach i pisarzach epoki mesjanizmu, o próbach godzenia religii chrześcijańskiej z religią słowiańską, o kantyzmie i heglizmie. O podwalinach i filarach przyszłej filozofii słowiańskiej, która miała iść nieco inną drogą niż filozofia niemiecka. O duchowości bez życia w filozofii martwych słów, oraz o żywym duchu filozofii słów głębokich.

Czym się różni rozum od umysłu, czym jest um i czym jest system umniczy. Znaleźć tu można kilka autorskich słów, z których część utrwaliła się w naszym języku.

Bardzo bogata pozycja, ale niestety nie dla powszechnego odbiorcy. Dla przeciętnego czytelnika może okazać się niezrozumiałą żonglerką dziwnych słów. Przykład: stnienie, istnienie oraz istostnienie; obraźnia, wyobraźnia i przeobraźnia. Część z tych słów ma dziś nieco inne odpowiedniki.

Szkoda, że w szkołach mesjanizm kręci się niemal wyłącznie wokół Mickiewicza.

I ciekawostka na koniec: Trentowski, który dał podwaliny pod filozofię słowiańską, dał również podwaliny polskiej cybernetyce.

Z rozdziału "Mistycyzm jako przejście do filozofii słowiańskiej":
[...] filozofia negująca uczucia i wyobraźnię staje się krytycyzmem, rozwiązującym wszelakie ukształtowania się ducha; filozofia pod przewagą uczucia jest w służbie religii, biorąca wiarę za nieskończenie coś wyższego nad pojęcie rozumu; filozofia nareszcie pod przewagą wyobraźni, przechodzi w kabałę, symboliczność i mistyczność. Tylko harmonia tych trzech pierwiastków stanowi w filozofii prawdziwą mądrość.
Podobnie religia bez rozumu i wyobraźni jest fanatyzmem, pod przewagą rozumu neguje się sama i staje się libertyństwem, pod przewagą wyobraźni wiedzie do bałwochwalstwa i do mistycyzmu. Religia w harmonii uczucia z rozumem i wyobraźnią jest prawdziwą czcią i miłością Boga. Na koniec mistyczność, na samej wyobraźni oparta, jest fałszywym proroctwem i fałszywym mesjanizmem; pod przewagą uczucia jest intuicją i jasnowidztwem, pod przewagą rozumu rozwięzuje się w mistyczne zapatrywanie się na świat i dzieje. - Twórczość wyobraźni w harmonii z rozumem i uczuciem wprowadza do rzeczywistości sztuki piękne, a mianowicie poezję, jako najwięcej z materialności wyzwoloną".

Wspaniała!
O patriotyzmie, o próbie pogodzenia romantyków z filozofami, o polskich filozofach i pisarzach epoki mesjanizmu, o próbach godzenia religii chrześcijańskiej z religią słowiańską, o kantyzmie i heglizmie. O podwalinach i filarach przyszłej filozofii słowiańskiej, która miała iść nieco inną drogą niż filozofia niemiecka. O duchowości bez życia w filozofii martwych...