Debiut Katarzyny Rybińskiej to przemyślane w każdym calu "Prefabrykaty", w postaci wierszy i prozy poetyckiej, napisane w stylizowanym języku, na temat przede wszystkim grzechów głównych, i hojnie uzupełnionych przypisami, bibliografią, słownikiem. Autorka z erudycyjną lekkością wprowadza nas w klimat średniowiecznej kultury i obyczajów. Barokowe, „naszpilkowane łaciną”, pełne wyszukanych metafor zdania uwiarygodniają przekaz, pobudzają wyobraźnię, tworząc ekfrazy do poszczególnych części obrazu Stół mądrości Hieronima Boscha. Ta warstwa symboliczno-kulturowa pomaga Rybińskiej umiejętnie, bez moralizatorskiego tonu, ukazać całkiem naturalne skłonności człowieka do dobra i zła. Swoją logiczną formą narracji nic nie narzuca czytelnikowi, a tylko wprowadza w sytuacje pozornie zwyczajne, oparte na dialogu, a jednak metafizycznie symboliczne. Przedstawione sceny uzmysławiają nam, że dobro często jest pasywne, wycofane a zło dynamiczne, agresywne. "Prefabrykaty" jako dzieło literackie (świadomie używam takiego określenia),są skomponowane dla współczesnego odbiorcy z autorskiej „taśmy produkcyjnej”, na której królują publikacje między innymi: Miłosza, Ciorana, Gombrowicza, Kafki, Leca …
Ten wyjątkowy debiut to też swoisty eksperyment oparty o rozległy aspekt językowy i koncepcję inspiracji, popartą mnogością przypisów, chociaż nieobcy w literaturze ("Ziemia jałowa" T. S. Eliota). Wszechobecne w tomie inspiracje: obrazem, słowem, symbolem uświadamiają nam, że te same na pozór proste myśli posiadają filozoficzną moc. I zamknięte w zdania i słowa, przekazywane od wieków, są niezmienne tak, jak niezmienne są związki dobra i zła, grzechu i prawości oraz naszej egzoterycznej ludzkiej słabości i sile niezbędnej w jej pokonywaniu.

Łucja Dudzińska