cytat: "Na kaplicę wybrali miejsce w lesie.
Na wzgórzu. Wybrali nieszczęśliwie".

"Leśnej Licho" czyli cykl Przebudzone Legendy, to historia z pogranicza opowieści grozy i słowiańskiego folkloru. Wiła, dziad borowy, leszy czy inne istoty z legend i wiejskich zabobonów stają się bohaterami tego komiksu.

Polecam szczególnie dla miłośników czarno-białego rysunku, tuszowanych plansz i klimatu gęstej mgły nam bagniskiem.
Uważajcie, bo Licho nie śpi 😉

cytat: "Na kaplicę wybrali miejsce w lesie.
Na wzgórzu. Wybrali nieszczęśliwie".

"Leśnej Licho" czyli cykl Przebudzone Legendy, to historia z pogranicza opowieści grozy i słowiańskiego folkloru. Wiła, dziad borowy, leszy czy inne istoty z legend i wiejskich zabobonów stają się bohaterami tego komiksu.

Polecam szczególnie dla miłośników czarno-białego rysunku, tuszowanych...

Leśne Licho zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie. Prosta historia przedstawiona w ciekawy artystycznie sposób.

Fabuła: 8/10
Scenariusz: 7/10
Kompozycja: 9/10
Ilustracje: 8/10
Wydanie: 8/10

Leśne Licho zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie. Prosta historia przedstawiona w ciekawy artystycznie sposób.

Fabuła: 8/10
Scenariusz: 7/10
Kompozycja: 9/10
Ilustracje: 8/10
Wydanie: 8/10

Komiks „Leśne Licho”, Adama Święckiego, to piąta część dawnych bajań, przedstawionych w cyklu „Przebudzone Legendy”. Sprawny warsztat słowny dobrze komponuje się z mrocznym klimatem opowieści, w kilku miejscach przechodząc wręcz coś na kształt poezji. Oczywiście momenty, gdy autor sobie na to pozwala, są doskonale przemyślane i skomponowane, aż ma się wrażenie, jakby wchodziło się na parę chwil do innego, zapomnianego już świata.

Co wyróżnia ten zeszyt, to forma graficzna. Okładka, przedstawiająca tytułowe licho, pełna jest krwistej czerwieni, a gałęzie drzewa za pierwszym razem kojarzą się trochę z żyłami. Jak się okazuje, skojarzenie to nie jest takie złe, gdyż w kontekście wycinki żyjącego lasu uznać można, że ten las krwawi. Środek zeszytu zaskakuje nas czernią. Czernią w olbrzymiej ilości. Czarne są obramowania stron i czarne są kadry, w różnych czerni odcieniach, a biel jest tylko dodatkiem, uzupełnieniem, kontrastem i tłem. Choć to ostatnie nie zawsze, bo w wielu klatkach tłem są odcienie szarości. Wiele dzieje się w przypadku kreski autora. Część klatek wygląda jakby namalowana została akwarelami, część jak narysowana ołówkiem lub piórem z czarnym atramentem, aż nagle co jakiś czas zaskakują nas czarne plansze przypominające ażurowe wycinanki.

Całość tworzy mroczną, ale nie ciężką historię z pogranicza baśni i pogańskiego horroru, pełną słowiańskiego ducha, który czujnie nas obserwuje i wszystko o nas wie. Lecz nic nie powie. Bo milczeć musi.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/lesne-licho-adam-swiecki/

Komiks „Leśne Licho”, Adama Święckiego, to piąta część dawnych bajań, przedstawionych w cyklu „Przebudzone Legendy”. Sprawny warsztat słowny dobrze komponuje się z mrocznym klimatem opowieści, w kilku miejscach przechodząc wręcz coś na kształt poezji. Oczywiście momenty, gdy autor sobie na to pozwala, są doskonale przemyślane i skomponowane, aż ma się wrażenie, jakby...

Po pierwsze chciałabym ponownie na wstępie podkreślić, że nie jest to produkcja dla dzieci. Będę to powtarzać pewnie jak mantrę przy większości wydań komiksowych, ale jeśli nie chcecie zafundować swoim purchlętom traumy to lepiej schowajcie go w szafie. Co prawda tym razem autorzy nie zadbali o przedział wiekowy, ale możecie mi uwierzyć na słowo.
W każdym razie miał on premierę dokładnie 3 tygodnie temu.
"Leśne licho przebudzenie legendy" wyszedł spod - jak sądzę - rysika Święckiego Adama. Główną bohaterką jest tytułowa - Leśne Licho. Okrutny świat bezwzględnych ludzi spotyka się tutaj z jeszcze bardziej nieugiętą wolą mieszkańców lasu, którzy próbują pozbyć się intruzów oraz pośrednio... narzuconej przez cień krzyża wiary. Troszkę na siłę, jakbym miała określić przegiętym, politycznym językiem fabuła kręci się wokół walki natury z człowiekiem. Często niesprawiedliwej z obu stron konfliktu, gdyż najcięższej szkody doznają niewinni.
Najmocniejszą stroną komiksu są bardzo "mięsiste" i charyzmatyczne postacie oraz ogrom bestiariusza wręcz "upchnięty" między strony - nie tak znowu długiej produkcji. Praktycznie każda kolejna karta napawa z tego powodu zachwytem. Do tego ich charakter jest raczej faktycznie zgodny z podaniami.
Co do samej kreski - jest ona brzydka w organiczny sposób, ale taka właśnie powinna być i idealnie wpasowuje się w mroczną narrację. Jedyny faktyczny zgrzyt, jaki odcisnął piętno na moim poczuciu estetyki to to, że diametralnie się zmienia w pewnym miejscu. W pierwszym momencie myślałam, że to na potrzeby tymczasowej zmiany miejsca fabuły. W każdym razie w jednym miejscu strasznie się gryzie, nie pasuje i wręcz przeszkadza w odbiorze.

Po pierwsze chciałabym ponownie na wstępie podkreślić, że nie jest to produkcja dla dzieci. Będę to powtarzać pewnie jak mantrę przy większości wydań komiksowych, ale jeśli nie chcecie zafundować swoim purchlętom traumy to lepiej schowajcie go w szafie. Co prawda tym razem autorzy nie zadbali o przedział wiekowy, ale możecie mi uwierzyć na słowo.
W każdym razie miał on...