Wizja świata wypełnionego szczęściem, dobrobytem, równością i pokojem to, wydawać by się mogło, ideał, do którego powinno się dążyć. Nigdy się jeszcze nie ziścił i prawdopodobnie nigdy to nie nastąpi – przede wszystkim z powodu zbyt wielkiej różnorodności opinii na temat tego, co jest owym szczęściem i dobrobytem. Opinii jest już ponad siedem miliardów i ich liczba cały czas rośnie. A gdyby nagle pojawił się ktoś, kto mógłby rozwiązać te dylematy?

Alan Moore, w swoim genialnym, rewizjonistycznym „Miraclemanie”, pokazał jak funkcjonowałby w naszym świecie superbohater obdarzony praktycznie nieograniczonymi mocami. Autor powołał do życia nietzscheańskiego nadczłowieka i pozwolił mu zaprowadzić na świecie boską utopię. Na zgliszczach Londynu, zrównanego z ziemią przez Kida Miraclemana, gdzie cegły ze zniszczonych budowli mieszają się z ludzką krwią i kośćmi, Miracleman stawia gigantyczną, wysoką na ponad osiem kilometrów budowlę, którą nazywa Olimpem. Niczym Bóg zasiada na tronie i narzuca ludzkości jedyne słuszne prawa i zasady funkcjonowania swojego świata. Tak właśnie wygląda superbohater w wydaniu Moore’a – to nadczłowiek nie tylko reagujący na zło i je zwalczający, lecz aktywnie zmieniający rzeczywistość, aby do żadnego zła już nigdy nie doszło. Szesnasty album „Miraclemana”, ostatni autorstwa Alana Moore’a, kończy się obrazkiem ucieleśnionego Boga, który wyzbyty już wszystkich ludzkich cech i sposobu myślenia, siedzi na Olimpie i zastanawia się czy jest w ogóle możliwe, aby jakikolwiek człowiek mógł kwestionować jego nowy ład.

Następcą Alana Moore’a na stanowisku scenarzysty „Miraclemana” został Neil Gaiman. Zaczął od krótkiej historii zatytułowanej „Wrzask”, która w styczniu 1989 roku zamieszczona została w miniserii komiksowej „Total Eclipse”. W czerwcu 1990 roku, jednocześnie z szesnastym albumem „Sandmana”, finalizującym opowieść „Dom lalki”, na rynku pojawia się w końcu oficjalnie siedemnasty odcinek „Miraclemana” zatytułowany „Modlitwa i nadzieja”. Neil Gaiman, o którym było już coraz głośniej w komiksowym świecie, pracuje od tej pory nad „Miraclemanem” i „Sandmanem” jednocześnie. Kontynuacja dzieła Moore’a została zaplanowana na trzy serie po sześć odcinków. Miały one nosić tytuły nawiązujące do er komiksu amerykańskiego – Era Złota, Srebrna i Mroczna. Neil Gaiman i Mark Buckingham (jedyny rysownik gaimanowskiej epoki „Miraclemana”) do sierpnia 1993 roku napisali całą Złotą Erę oraz dwa odcinki Srebrnej. No i przyszedł rok 1994, kiedy to wydawnictwo Eclipse zbankrutowało – trzecia część Srebrnej Ery była już gotowa, ale nigdy nie ujrzała światła dziennego. Zaczął się okres prawnych batalii o prawa do postaci „Miraclemana” – Neil Gaiman procesował się z Toddem McFarlane’em, który wykupił Eclipse za przysłowiowe grosze. Ostatecznie okazało się, że pełnię praw ma Mick Anglo, brytyjski scenarzysta komiksowy, który w 1954 roku wykreował postać Marvelmana, wzorowanego na amerykańskim Kapitanie Marvelu. Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta – w 2009 roku komiksowy gigant, wydawnictwo Marvel, dochodzi do porozumienia z Anglo i od tej pory „Miracleman” jest częścią wielkiej komiksowej machiny. W 2016 roku Marvel wydaje „Złotą Erę” w albumie zbiorczym, dołączając do niej wspomniany wcześniej epizod „Wrzask”. Ten właśnie album pojawił się w Polsce dokładnie rok temu, nakładem wydawnictwa Mucha Comics.

Dalszy ciąg na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/09/miracleman-zota-era.html

Wizja świata wypełnionego szczęściem, dobrobytem, równością i pokojem to, wydawać by się mogło, ideał, do którego powinno się dążyć. Nigdy się jeszcze nie ziścił i prawdopodobnie nigdy to nie nastąpi – przede wszystkim z powodu zbyt wielkiej różnorodności opinii na temat tego, co jest owym szczęściem i dobrobytem. Opinii jest już ponad siedem miliardów i ich liczba cały...