Czwarty tomik poetycki Barbary Wrzesińskiej ujmuje subtelnością i prostotą przekazu. Jest wyrafinowaną opowieścią o codzienności, drobnych radościach i smutkach, o miłości do bliskich i do Boga, a także o kruchości życia, o zdrowiu i samotności w tłumie. Trudno wyodrębnić wiodący wątek – każdy wiersz zdaje się osobną historią, jednocześnie dopełniającą pozostałe.

O zmierzchu niemal wszystko się kończy. Zachód słońca, styk dnia i nocy, wyostrza kontury chmur, dekoruje płaszczyznę nieba przenikającymi się płynnie tonami kolorystycznymi. A zmierzch? Zapowiada noc, lecz jest jednocześnie bladym spoiwem światła i mroku. Jak rozumieć ,,Zmierzch” w twórczości Barbary Wrzesińskiej? Wydaje mi się, że symbolizuje nieuchronny koniec człowieka, który przygotowuje się na rozrachunek z przeszłością. Przeszłość ta jest mało konkretna – jawi się jako układanka z wieloma elementami, wśród których są emocje, pytania, wątpliwości, rozterki.

Zdecydowanie warto zapoznać się z treścią tomiku, chociaż nie wszystkie utwory przypadły mi do gustu. W niektórych z nich brakowało świeżości spojrzenia czy interesującej gry skojarzeń, która zwróciłaby moją uwagę. Na szczęście przeważnie wiersze zaskakiwały i ciekawiły. Uniwersalizm ludzkich doświadczeń nie został ukazany w nowy, odkrywczy sposób, lecz prawdziwy, dający do myślenia. Książkę wzbogacono dodatkowo rysunkami poetki.

literanna.pl

Czwarty tomik poetycki Barbary Wrzesińskiej ujmuje subtelnością i prostotą przekazu. Jest wyrafinowaną opowieścią o codzienności, drobnych radościach i smutkach, o miłości do bliskich i do Boga, a także o kruchości życia, o zdrowiu i samotności w tłumie. Trudno wyodrębnić wiodący wątek – każdy wiersz zdaje się osobną historią, jednocześnie dopełniającą pozostałe.

O...