Chronologia powstania oddziałów polskiej broni pancernej oraz historia ich walk zostały szeroko opisane przez bardzo wielu autorów. Sporo informacji o jednostkach pancernych można znaleźć w internecie i nierzadko są to opracowania na wysokim poziomie, ale daje się w nich zauważyć niemal zupełny brak wzmianek przybliżających sprawy organizacyjno-kwatermistrzowskie. Autor postawił sobie za cel tę białą plamę zapisać poprzez ukazanie zebranych obszernych danych, a także wyników analiz dotyczących oddziałów liniowych polskich pancerniaków okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Już sama koncepcja książki sprawia, że jest to zdecydowanie rzecz dla pasjonatów lub osób zawodowo zajmujących się poruszanym tematem. Na pewno trzeba znać kondycję II RP, sytuację polityczną drugiej połowy lat trzydziestych ubiegłego wieku oraz posiadać dosyć rozległą wiedzę militarną, aby w pełni docenić dzieło Krzysztofa Gaja.

Oprócz samego „mięcha”, czyli szczegółowego przybliżenia struktury pokojowej i wojennej wojsk pancernych poprzez odwołanie się do zapisów archiwalnych etatów z końcowego okresu pokoju oraz etatów, według których mobilizowano jednostki pancerne na wojnę 1939, dostajemy tu sporo ciekawostek wplecionych w treść „Polskiej broni pancernej”. Problemem jest to, że wspomniane etaty są dokumentami nie zawsze w pełni przejrzystymi dla osoby nie zajmującej się tą dziedziną. Pomimo starań autora, który próbuje je przedstawić w sposób przyjazny i przystępny, nie do końca mu się to udaje, ponieważ dochodzą do tego jeszcze informacje i komentarze zawarte w uwagach do tych etatów oraz w różnego rodzaju instrukcjach tudzież regulaminach mających do nich odniesienie. Wydaje się jednak, że udało się zaprezentować wszelkie należności etatowe w tym wynikające z nich zasadnicze zależności materiałowe. Lektura miejscami przypomina brnięcie przez pracę dyplomową.

Jednocześnie w niniejszym opracowaniu zasygnalizowana została powszechnie panująca opinia o niewielkiej roli, jaką odegrała polska broń pancerna podczas działań wojennych Września i choćby dla tej i innych ciekawostek warto sięgnąć po książkę. Dochodzi do tego podjęcie próby odpowiedzi na kilka drażliwych pytań, które pojawiły się podczas analizowania kampanii w 1939 roku np. dlaczego pojawiły się wątpliwości co do naszych żołnierzy pancernych? Dlaczego sygnalizowano wielokrotnie zły stan techniczny sprzętu pancernego? Z czego wynikały problemy zaopatrzeniowe? Dlaczego we wspomnieniach weteranów pojawia się problem braku map?
Trudna, ale kształcąca książka, które rzeczywiście uzupełnia nam pewną lukę na rynku, ale grono jej odbiorców jest mocno ograniczone.

Chronologia powstania oddziałów polskiej broni pancernej oraz historia ich walk zostały szeroko opisane przez bardzo wielu autorów. Sporo informacji o jednostkach pancernych można znaleźć w internecie i nierzadko są to opracowania na wysokim poziomie, ale daje się w nich zauważyć niemal zupełny brak wzmianek przybliżających sprawy organizacyjno-kwatermistrzowskie. Autor...